در آیین بزرگداشت استاد علی نظمی تبریزی در تالار خاقانی خانه فرهنگ تبریز، بار دیگر این پرسش در ذهنم پررنگ شد که ایران امروز ما تا چه اندازه به شعر نیاز دارد و چه نسبتی با شاعران خود برقرار کرده است. متأسفانه شرایط و تهدیدات جنگی، نارساییهای اقتصادی و نزاعهای جناحهای سیاسی با فریادهای گوشخراش در مجموع سبب پدید آمدن وضعیتی شده که لطافت روح و کلام و همچنین آرامش ذهنی دچار آسیب شده است. ایران را نمیتوان بدون شعر فهمید. اساساً فهم جوامع به ویژه جوامع شرقی و به طور خاصتر ایران، بدون درک ادبیات و فرهنگ و شعر آن کامل نیست. با شاعران مسلط هر دوره میتوان فضای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آن دوران را فهمید. شعر در این سرزمین صرفاً یک صورت هنری نیست؛ بخشی از زندگی اجتماعی، حافظه تاریخی و یکی از ستونهای هویت ایرانی است.
قسمتی از یادداشت علی ربیعی دستیار اجتماعی رئیسجمهور با عنوان «شعر؛ حافظ معنا و روح مقاومت ایرانی»
