زبان فارسی به هیچ منطقه خاصی تعلق ندارد، بلکه متعلق به همه مردم ایران است؛ مولوی اگرچه در قونیه می‌زیست، اما کتاب مثنوی و غزلیات جاودانه خود را به این زبان سرود. نظامی در گنجه بود، اما به فارسی شعر گفت. دلیل اصلی ماندگاری زبان فارسی این بود که در هر دوره‌ای حرفی برای گفتن داشت و دیگر اینکه درجا نزد، مانند هر موجود زنده دیگر، با زمان پیش رفت و تکامل یافت. قدر زبان‌مان را بدانیم، ادبیات غنی و بی‌نظیر‌مان با آن به نگارش درآمده است. نسل ما این گنجینه را چون جان عزیزش حفظ کرد و اینک به دست شما نسل جدید می‌سپاریم. همتی کنید و نگاهبانش باشید. با اندیشه‌های مغرضانه وارداتی آلوده‌اش نکنید.

گزیده‌ای از صحبت‌های ژاله آموزگار در نشست پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت فردوسی در تالار فردوسی دانشگاه تهران/مهر