عبدالرحیم سعیدی راد

ما آدم‌های فراموشکار با اینکه می‌دانیم که گناه، روح انسان را آلوده و از تعادل دور می‌کند، اما باز اگر مرحمت تو یاری‌مان نکند،  دست از گناه برنمی‌داریم.  
حالا وقتی به خودم نگاه می‌کنم و خطاهایی که مرتکب شده‌ام، مثل یک گیاه پژمرده می‌شوم. اما وقتی به یاد کرامت و بزرگواری تو می‌افتم، نشاط و امیدواری در رگ‌های وجودم به جریان می‌افتد.
 ای پناه بی پناهان! کمکمان کن تا در مسیری که به ما نشان داده ای، پایدار و ثابت قدم باشم. همین!