رضا صائمی-دبیر گروه فرهنگی/قلم‌زنی سینمایی و حضور در بخش مکتوب سینما پیش‌ترها حکایت خاص خود را داشت. شاید اکنون این مدعا عجیب به نظر برسد اما تا همین یک دهه گذشته که هنوز دنیای مجازی و جهان اینترنتی به اندازه امروز گسترده نشده بود امکان راهیابی برای هر کسی که صرفاً به سینما و حوزه نقد علاقه داشت به عرصه روزنامه‌نگاری سینمایی فراهم نبود و مثل ورود به بازیگری، موانع و دشواری‌های زیادی داشت. با گسترش اینترنت و جامعه شبکه‌ای و مجازی در کشوراین امکان فراهم شده تا هر کس در هر زمانی که اراده کند یک رسانه شخصی و روزنامه الکترونیکی برای خود تأسیس کرده که مدیرمسئول و سردبیرو نویسنده آن نیز یک نفر است. اگرچه رشد و توسعه رسانه‌های مجازی و دنیای اینترنت ایجاد یک نوع دموکراسی ارتباطی و امکان فرصت برابر برای همه شهروندان ایجاد کرده تا به واسطه ایجاد فضاهای مجازی، بتوانند افکار و عقاید خویش را بیان و در معرض تبلیغ و ترویج قراردهند اما این نعمت بدون نقمت و آسیب هم نبوده و پیامدهای منفی زیادی داشته است. مصداق این آسیب را در حوزه سینما می‌توان تأسیس و ایجاد قارچ‌گونه صفحه‌های سینمایی رنگارنگی دانست که هرکس که گوشه چشمی به سینما داشته، عشق فیلم بوده یا گمان می‌کرده که نویسنده و منتقد سینمایی است یک نبش دکان مجازی در بازار سینما راه انداخته است.
این صفحات را می‌توان به چند دسته تقسیم کرد؛ یکی صفحه تخصصی و حرفه‌ای که به نویسندگان و منتقدان حرفه‌ای سینما تعلق دارد که در آن یا مطالب و نقدهای منتشر شده خود را در مطبوعات درج می‌کنند یا به مسائل حاشیه‌ای، شخصی و خط قرمزی که امکان انتشار آن در نشریات نیست می‌پردازند که می‌تواند به نیازهای مخاطبان مشتاق و جدی سینما پاسخ دهد. دوم صفحه‌های شخصی برخی علاقه‌مندان سینماست که به هر دلیلی از امکان انتشارفعالیت مطبوعاتی محروم هستند. دسته‌ای از آنها تعداد بیشتری را به خود اختصاص می‌دهند صرفاً جهت شهرت‌طلبی و ارضای نیازهای شخصی که با «خود منتقدانگاری» و توهمات نارسیستی همراه است؛ یک تشتت و آشفتگی نوشتاری-‌سینمایی را در فضای مجازی دامن زده‌اند. کافی است درجست‌و‌جوگرهای مجازی هشتگ سینما را سرچ کنید تا انواع و اقسام این وبلاگ‌های بی‌هویت و رنگارنگ جلوی چشمانتان ظاهر شوند. اینها بیشتر هواداران مجازی فلان بازیگرند که گاه به اشتباه خود را خبرنگار و نویسنده سینمایی فرض می‌کنند. متأسفانه اینترنت و قابلیت‌های آن درایران نیز مثل بسیاری از محصولات غربی دیگر بدون خودآگاهی و شناخت مصرف شده بدون اینکه هیچ کارکرد و تأثیر مثبتی داشته باشند. این دسته بیش از آنکه دغدغه سینما داشته باشند دغدغه شهرت و نام و نان‌آوری خود را دارند. آنها به دلیل اینکه نتوانستند در عالم واقع برای خویش منزلت و شأنی اجتماعی به دست آورند در عالم خیالی و مجازی، هویتی دروغین خلق می‌کنند تا بودن خود را این‌گونه اثبات کنند که «من سینمایی نویسم، پس هستم!»