چقدر متاثر و متاسف شدم از درگذشت هنرمند گرانقدر و استاد بحق آقای فریدون شهبازیان . جا دارد این ضایعه را به خانواده محترم آن مرحوم و هنرشناسان و هنردوستان کشورمان تسلیت بگویم و آرامش ابدی را برای این هنرمند نامدار از درگاه پروردگار‌طلب کنم.
آشنایی من با فریدون به دوران جشن‌های دبیرستان برمی‌گردد ؛ با وجود جوانی در آن دوران نیز هنرمند فعالی بود و صرفاً به‌خاطر توجه و اهمیتی که به کارش می‌داد پله‌های موفقیت را به‌راحتی طی کرد. نکته دیگر سبک کار این هنرمند بود که با سایر هنرمندان تفاوت داشت؛ ملودی‌هایش حال و هوای خاصی داشت و آنچه همواره نظرها را جلب می‌کرد نوآوری در این ملودی ها بود بود. ترانه «گل گلدون» از ساخته‌های استاد شهبازیان است با شعری از فرهاد شیبانی که توفیق داشتم سال 55 این ترانه را اجرا کنم. می‌توان گفت این ترانه دوست داشتنی، شور و شوقی عجیب در دلها ایجاد کرد. شاید هم جنبه‌ای آسمانی دارد که اینچنین مورد توجه پیر و جوان و بچه قرار گرفته و همیشه مثل برگ گل با طراوت و زیباست.
 البته ناگفته نماند آقای شهبازیان هنرمند پرکاری بود و کارهای بسیار قابل توجهی در عرصه موسیقی عرضه کرده ‌است. ترانه دیگری که از ایشان در خاطر دارم و در واقع ماندگار هم شده، ترانه «پرکن پیاله» را هست که استاد شجریان آن را در دستگاه ماهور اجرا کرده‌اند با شعری از آقای فریدون مشیری که می‌توان گفت از آثار زیبا و ماندگار استاد شهبازیان است. باردیگر تأکید می‌کنم فریدون شهبازیان هنرمندی بسیار پر کار، جدی و متمرکز در کارهایش بود و با شور و علاقه و توجه فراوان کار را به اتمام می‌رساند و آن وقت لبخند زیبای رضایت در چهره‌اش نمایان می‌شد.