دیوید سنگر
نیویورک تایمز

کنفرانس خبری دونالد جی. ترامپ، رئیس‌جمهوری منتخب، در مارالاگو یادآور آن چیزی بود که ممکن است در چهار سال آینده پیش‌رو داشته باشیم.
در این کنفرانس او وعده داد که خلیج مکزیک را با فرمان ریاست‌جمهوری به «خلیج امریکا» تغییر نام دهد. همچنین ترامپ از رد احتمال استفاده از نیروی نظامی برای تصاحب کانال پاناما با طول ۵۱ مایل به بهانه امنیت ملی، به همراه گرینلند، بزرگ‌ترین جزیره جهان با مساحت ۸۳۶ هزار مایل مربع، خودداری کرد.
خانواده و طرفداران ترامپ دوست دارند بگویند: «ما دوباره بازگشتیم!» و بدون شک بازگشته‌اند، اما در حالی که ترامپ بیش از یک ساعت در سالن نشیمن باشگاه مارالاگو تهدیدها، انتقادهای تند علیه دولت بایدن و شکایات شخصی خود را مطرح کرد، چیزی دیگر نیز بازگشته بود: ریاست‌جمهوری آشفته و بی‌قاعده.
ترامپ بار دیگر وارد آگاهی روزانه ملی ما شده است، هرچند می‌توان گفت که او هیچ‌وقت واقعاً از آن خارج نشده بود. کنفرانس خبری سه‌شنبه یادآور آن چیزی بود که پیشتر تجربه کرده‌ایم و آنچه ممکن است در چهار سال آینده انتظارمان را بکشد.
او درباره یکی از شکایات موردعلاقه‌اش در دوره اول ریاست‌جمهوری‌اش صحبت کرد: دوش‌ها و شیرهای آبی که آب کافی تأمین نمی‌کنند، نمادی از دولتی هستند که درگیر مقررات بی‌رویه است. او گفت: چکه، چکه می‌کند. مردم دوش‌های طولانی‌تر می‌گیرند یا ماشین ظرف‌شویی را دوباره روشن می‌کنند و در نهایت آب بیشتری مصرف می‌کنند.
سپس به احتمال رویارویی نظامی با دانمارک اشاره کرد. پس از خودداری از رد احتمال مجبور کردن یک متحد ناتو به واگذاری گرینلند با استفاده از نیروی نظامی، ترامپ ادعا کرد که دانمارک به‌طور قانونی حق مالکیت بر گرینلند را ندارد.
او گفت: مردم واقعاً نمی‌دانند که آیا دانمارک هیچ حق قانونی برای آن دارد یا نه، اما اگر دارد، باید آن را واگذار کند، چون ما به آن برای امنیت ملی نیاز داریم. در مورد پاناما نیز، ترامپ تأکید کرد که ایالات متحده باید در برابر تهدید فوری امنیت ملی از سوی چین دفاع کند، هرچند وضعیت کانال از زمانی که ترامپ آخرین‌بار در کاخ سفید بود، تغییر چندانی نکرده است.
او با ابهام همیشگی خود گفت: ممکن است مجبور شوید کاری انجام دهید، وقتی درباره پیشنهادش که تنها راه‌حل این مشکل ممکن است استفاده از نیروی نظامی باشد، سؤال شد.
کنفرانس خبری روز سه‌شنبه پر از صحنه‌هایی بود که حس تکرار را تداعی می‌کرد و خاطرات دوران اول ریاست‌جمهوری ترامپ را زنده کرد. نظریه‌های توطئه، حقایق ساختگی و شکایت‌های داغ، همگی در حالی مطرح شدند که او یکی از چشمگیرترین بازگشت‌های سیاسی تاریخ را رقم زده است. اشارات مبهم به «افرادی» که هرگز نام‌شان برده نمی‌شود و اظهارات قاطع درباره تهدید امنیت ملی امریکا، بدون تعریف تغییرات محیط استراتژیک، همگی بازگشت آن دوران را نشان می‌داد.
اما این نسخه از ترامپ، تفاوت‌هایی نیز داشت که شاید در نگاه اول به چشم نیاید؛ تفاوت‌هایی در مردی که می‌تواند در یک لحظه از مشکلات لوله‌کشی امریکا به ضرورت احیای روحیه قلمروطلبی رئیس‌جمهوری ویلیام مک‌کینلی برسد.
این‌بار، ترامپ ظاهراً مشتاق‌تر از سال ۲۰۱۷ است. بارها و بارها در روز سه‌شنبه به نظر می‌رسید که از این واقعیت که جوزف. آر. بایدن همچنان رئیس‌جمهوری است، ناراحت است. او گلایه کرد که نمی‌تواند با ولادیمیر پوتین برای پایان دادن به جنگ اوکراین مذاکره کند تا زمانی که سوگند یاد کند. او به دستورات اجرایی بایدن که در روزهای اخیر با هدف بستن دست ترامپ یا حداقل کند کردن او صادر شده، اعتراض کرد. او بویژه از دستوری که حفاری‌های دریایی در بخش عمده‌ای از سواحل امریکا را ممنوع کرده بود، خشمگین بود و گفت که آن را فوراً لغو می‌کند، مگر اینکه مجبور شود ابتدا آن را به دادگاه ببرد.
او مدعی شد که بایدن «اساساً دارایی‌هایی به ارزش ۵۰ تا ۶۰ تریلیون دلار» زیر کف دریا را از بین برده است، بدون اینکه توضیح دهد چرا در دهه‌های قبل از این دستور، شرکت‌های کمی در آن مناطق حفاری می‌کردند. او به ملاحظات زیست‌محیطی که در تصمیم بایدن نقش داشت، هیچ اشاره‌ای نکرد.
وقتی صحبت به خاورمیانه رسید، ترامپ طوری صحبت می‌کرد که انگار از همین حالا مسئول مذاکرات است. او مذاکره‌کننده اصلی خود، استیو ویتکاف را به صحنه فراخواند تا اعلام کند: «ما پیشرفت‌های بزرگی داشته‌ایم.» اما همان‌طور که ویتکاف بعداً اشاره کرد، مذاکرات توسط تیم بایدن هدایت می‌شد، نه ترامپ، هرچند نمایندگان ترامپ دعوت شده‌اند تا در این مذاکرات شرکت کنند، چرا که بزودی دیپلماسی پیچیده با اسرائیل و حماس را به ارث خواهند برد.
با این حال، گاهی به نظر می‌رسید که ترامپ از همین حالا رئیس‌جمهوری است، عمدتاً به این دلیل که بایدن به سرعت از صحنه کنار رفته است.
این دومین کنفرانس خبری کامل ترامپ در مارالاگو از زمان تشکیل دولتش بود و از این لحاظ مطابق با سنت است. بایدن چهار سال پیش کنفرانس‌های خبری متعددی در دلاور برگزار کرد و در آنها روسیه را به دلیل حمله سایبری «Solar Winds» محکوم کرد و از خشونت‌های رخ‌داده در کنگره در ۶ ژانویه ابراز انزجار کرد.
اما در شش ماه گذشته، بایدن صحنه را واگذار کرده است که صدای ترامپ را بلندتر و تأثیر او را بیشتر کرده است. آخرین کنفرانس خبری طولانی بایدن در ژوئیه گذشته پس از اجلاس ناتو در واشنگتن برگزار شد و دستیارانش در طول آن جلسه نگران بودند که ممکن است او دوباره روی صحنه متوقف شود، همان‌طور که در مناظره با ترامپ در ژوئن این اتفاق افتاد.
این روزها، وقتی بایدن دستورات اجرایی صادر می‌کند، آنها روی کاغذ یا از طریق ایمیل منتشر می‌شوند؛ او به ندرت درباره آنها صحبت می‌کند یا به سؤالات جزئی پاسخ می‌دهد. او هرگز به‌طور عمومی درباره حمله سایبری چین به شرکت‌های مخابراتی امریکا که دستیارانش آن را شاید فوری‌ترین تهدید جدید امنیت ملی در شش ماه گذشته می‌دانند، صحبت نکرده است (جالب اینجاست که ترامپ هم درباره این موضوع صحبت نکرده است، در حالی که می‌توانست استدلال واضح‌تری درباره تهدید این حمله برای دولت و صنایع خصوصی امریکا ارائه دهد تا درمورد بنادر چینی در نزدیکی کانال پاناما).
با کم‌رنگ شدن حضور بایدن، ترامپ به نظر می‌رسد که احساس کرده اگر صحنه را تصاحب کند، کسی نخواهد بود که با تفسیر او از تاریخ اخیر مقابله کند. او در حال بازنویسی سریع آن تاریخ است، درست همان‌طور که وقایع ۶ ژانویه را دوباره بازتعریف کرد، به این امید که انتخاب او نشانه‌ای باشد از اینکه مردم امریکا معتقدند که او قربانی انتقام‌جویی دادستان‌ها شده است، نه اجرای عدالت.
ترامپ درمورد تحقیقات به رهبری بازرس ویژه جک اسمیت گفت: «این یک گروه بیمار است و تمام این کارها برای تأثیرگذاری بر انتخابات بود.» او ادامه داد: «همه اینها یک جنگ علیه رقیب سیاسی آنها بود. ما هرگز چنین چیزی در این کشور نداشته‌ایم، اما در برخی کشورها این را دیده‌ایم، در کشورهایی از سطح سوم شاهدش بوده‌ایم.»
او به‌ناچار شروع به صحبت درباره «جمهوری‌های موزی» (این واژه به کشوری از نظر سیاسی و اقتصادی بی‌ثبات با اقتصاد وابسته به صادرات منابع طبیعی اشاره می‌کند) کرد، عبارتی آشنا از دوران اول ریاست‌جمهوری‌اش. بعضی چیزها هیچ‌وقت تغییر نمی‌کنند.