محسن هاشمی رفسنجانی
فعال سیاسی اصلاح‌طلب

کشور در وضعیتی قرار گرفته که برای حل مشکلات، محتاج به اجرا ی همان کلمه‌ای است که پزشکیان آن را در انتخابات مطرح کرد: وفاق. اما آیا وفاق به این معنی است که گروه‌های سیاسی برای حضور در پست‌ها سهم خواهی کنند؟ یا این که مشکلات کشور آنقدری حاد شده که باید همه گروه‌های سیاسی دور هم جمع شده و با ائتلاف به یک راه‌حل مشترک برسند.
بحث را با مثال جلو می‌برم. طبق سند چشم‌انداز، ایران باید در شاخص‌های مختلف، از وضعیت بسیار مناسب‌تری برخوردار می‌بود. از جمله به اقتصاد اول منطقه تبدیل می‌شد، تورم یک رقمی، رشد اقتصادی 8 درصدی و   سرمایه گذاری داخلی و خارجی افزایش می‌یافت، اما هیچ‌کدام از این اهداف محقق نشده است. در این شرایط پیش از آنکه حرفی از ائتلاف بزنیم، باید وفاق را در اینجا هزینه کرده و گزارش جامعی -براساس واقعیات و نه شعار- از 20 سال اخیر تهیه کنیم. ببینیم چه اتفاقاتی رخ داد که طی 4 برنامه 5 ساله توسعه و 20 بودجه سالانه، به نتیجه‌ نرسیدیم؟ هنگامی که این گزارش تهیه و دلایل آن هم اعلام شد، مشخص می‌شود چه مشکلاتی حاکم شده که قادر به اجرای برنامه در طول 20 سال نبودیم. دلیل آن چیزی فراتر از نرسیدن به ائتلاف از سوی جریان‌های مختلف سیاسی نیست. نمی‌شود برای هر موضوعی چالش به راه انداخت، طرف مقابل را تخریب کرد و انتظار موفقیت هم داشت. باید راه جدیدی را در پیش گیریم و اگر در اجرای چشم اندازه 20ساله اول موفق نبودیم، با جبران کوتاهی‌ها، تدوین سند چشم‌انداز دوم را در دستور کار قرار دهیم.