خوشبختانه جشنواره نمایش‌های آیینی سنتی بعد از ۲۱ دوره برگزاری رفته رفته توانست تأثیراتی در توجه به این گونه نمایشی بگذارد. به تبع آن دوستانی که نسبت به فرهنگ ایرانی تعلق خاطر داشتند، هر کدام به سهم خود تلاشی برای توسعه و اعتلای این هنر داشته‌اند اما ناگفته نماند ما با توجه به شرایط، از اجرا و عرضه هنر نقالی نسبت به گذشته فاصله داریم. در زمانی که تلویزیون و سینما نبود، مردم در قهوه‌خانه‌ها به تماشای نقالی می‌رفتند و پای حکمت و اندرز آن می‌نشستند اما با گسترش وسایل جمعی و کوچک شدن قهوه‌خانه‌ها، بساط این هنر برچیده شد و قطعاً در چنین شرایطی جشنواره نقالی و روایتگری سیلک بسیار پر‌اهمیت است. هنر نقالی از قدیم برای بیان تجربه پیشینیان و عبرت آموختن ابداع شد و این یکی دیگر از ضرورت‌های برگزاری و حمایت از این جشنواره به شمار می‌آید.
بسیاری از کشورهای جهان چون ژاپن و چین که تمدن دیرینه دارند با وجود تغییر شرایط زندگی، نقالی را حفظ کردند. آنها شرایط عرضه این پدیده هنری را به‌روز کردند. برگزاری جشنواره‌های تخصصی رویکردی است برای عرضه به‌روز این هنرها.
بخشی از صحبت‌های داوود فتحعلی‌بیگی، کارگردان پیشکسوت نمایش ایرانی با ایران تئاتر
