سعید مستغاثی

مستندساز و منتقد سینما

وقتی یک بازیگر 50 ساله را به جای یک مدل 30 ساله جا بزنند، آن هم مدلی که یکی از عکاسان مهم جنگ جهانی دوم خوانده می‌شود، هنرمندی که عکس‌هایش، گویا پرده از بسیاری فجایع جنگ برانداخته است ، فیلم از مخاطب عقب می‌ماند با این حال کاراکتری را که از او دراین فیلم درست کرده‌اند، همواره در حال افه‌های سیگاری و ادعای قهرمان بازی است. اغلب هم دیر به محل وقایع می‌رسد! نتیجه چنین انتخاب و ساخته‌ای همین فیلم خسته کننده و کسالت بار لی «Lee» می‌شود که مدام آن را جلو می‌زنیم و برای تمام شدنش لحظه شماری می‌کنیم!
ضرب المثلی قدیمی می‌گوید که «لباس بعد از عید برای گَل منار خوب است!» و حالا این کاراکتری که خانم الن کوراس در فیلم لی به ما نشان داده است، حکایتی از همان «لباس بعد از عید» است؛ چنانچه همیشه دیر می‌رسد! او وقتی به میادین جنگی می‌رسد که دیگر جنگ تمام شده و فقط ادای خبرنگار جنگی را در می‌آورد، درست برخلاف شخصیت خبرنگار جنگی فیلم Civil War «جنگ داخلی» که شخصیتی واقعی هم نیست اما کاراکتر خوبی برای آن طراحی شده است. شخصیت «لی میلر» این فیلم زمانی به پاریس یا مرز آلمان و یا اردوگاه‌های کشتار و حتی آپارتمان شخصی هیتلر می‌رسد که همه چیز تمام شده است!
از طرفی او نسبت به تماشاگر هم خیلی عقب به نظر می‌رسد، مثلاً بعد از مدت زمان قابل توجهی که در کنار ادری ویترز، از دبیران مجله «وُگ» کار کرده و حتی در دوران شروع بمباران لندن که درکنار اوست تازه از بچه دار بودنش می‌پرسد و درباره آن که خودش بچه ندارد توضیح می‌دهد! یا در ادامه قضیه مد و مدلینگ که سروقت مجله وُگ رفته است، یک صبح که به دفتر مجله سر زده و ناگهان با بمباران آن دفتر مواجه شده، (اگر چه پیش از این هم سابقه عکاسی‌اش را دیده‌ایم) یک دفعه‌ تحول برره‌ای پیدا کرده، دوربینش را بیرون آورده و به عکاس جنگ بدل می‌شود!
الن کوراس بیشتر به جای نمایش قهرمانی‌ها و خطرکردن‌های لی میلر، حرف و شعار و لاف زدن‌های او را نشان می‌دهد و در واقع آن شجاعت‌ها بیشتر در همراهش یعنی دیوی شرمن (خبرنگار مجله لایف) نمایان است که بدون شعر و شعار به دل خطرات می‌زند.
تلاش کوراس برای بازسازی صحنه‌هایی که عکس‌های لی میلر از آنها باقی مانده است، باعث شده او از قصه و کشش فیلمنامه و شخصیت پردازی و تداوم صحنه‌ها و حتی دکوپاژ مناسب آنها غافل بماند. ضمن این‌که عکس‌ها و تصاویر لی‌میلر، بیشتر وضعیت امروز اردوگاه‌های پناهندگان در غزه را تداعی می‌کند که هزاران بار بدتر، نسل کشی وحشیانه‌ای را توسط مدعیان قربانی‌های همان تصاویر مقابل چشمانمان قرار می‌دهد.