محسن وظیفه
خبر‌نگار

یکی از استثناهای ورزش ایران در بازی‌های پارالمپیک پاریس امیرحسین علیپور بود که توانست مدال طلای پرتاب وزنه را به دست بیاورد. مدالی که در دوره گذشته هم برای ایران بود و مهدی اولاد آن را به دست آورد اما این‌بار ظهور یک پدیده جوان از خرم‌آباد این طلا را از چنگ مهدی اولاد درآورد. علیپور بدون شک یک پدیده استثنایی برای ورزش ایران است که توانسته در بازی‌های پاریس، هانگژو، جهانی کوبا و بازی‌های جوانان آسیا شش مدال طلا را به دست بیاورد. او از سال 2021 به هر رویدادی که رفته، با طلا برگشته و این یعنی باید منتظر درخشش او در ناگویا و لس‌آنجلس هم بود.
 
 با توجه به طلایی که در پاریس کسب کردی، باید به عنوان یک پدیده معرفی می‌شدی.
اینها همه به خاطر زحمات پدر و مادرم و همچنین مربیانم بود. خدا را شکر می‌کنم که به این مدال طلا رسیدم؛ حالا مهم نیست اسمی از من ببرند، مهم این است که کار درست انجام شود.
 چطور وارد ورزش نابینایان شدی؟
متأسفانه یک بیماری مادرزادی داشتم و به مرور بینایی چشمم را از دست دادم اما الان دنیا را قشنگ‌تر از قبل می‌بینم و می‌خواهم تا می‌توانم، پرچم ایران را بالا ببرم.
 برای رسیدن به مدال طلا از مهدی اولاد عبور کردی، رقابت با یک ایرانی چطور بود؟
مهدی اولاد کاپیتان تیم ما بود، بزرگتر از من است و خیلی به من کمک کرد تا بتوانم این مدال طلا را به دست بیاورم. در واقع این رقابت با اولاد بود که به مدال‌آوری من کمک کرد.
 روزی‌که مدال طلا گرفتی، تصویری از کفش پاره تو منتشر شد، چرا این کفش را پوشیده بودی؟
واقعیتش این است که این کفش پاره بیشتر از مدال طلای من به چشم آمد. هر ورزشکاری از قبل باید همه لوازم خود را آماده کند و من هم تمام امکانات را داشتم. حتی اگر دقت کرده باشید، کفش پای راستم نو بود.
 خب چرا آن کفش را پوشیدی؟
به این کفش عادت داشتم و از سال 2021 پا کرده بودم و در واقع باید بگویم که با همین کفش پاره شش مدال طلا گرفتم.
 شاید هم به نوعی برای تو خوش‌شانسی می‌آورد؟
 نمی‌دانم ولی همیشه با این کفش راحت بودم و به همین خاطر از این کفش پاره استفاده کردم.
 یعنی با همین هم به لس‌آنجلس می‌آیی؟
نه دیگر، فکر نمی‌کنم چیزی برای لس‌آنجلس بماند.
 درباره علاقه‌ات به ورزش هم بگو و اینکه چطور شد وارد این ورزش شدی؟
ما ملتی هستیم که با ورزش غریبه نیستیم و پیشینه قوی داریم ولی متأسفانه در بخش سرمایه‌گذاری از دنیا عقب ماندیم. این در حالی است که تمام مسئولان ورزش باید خوب بدانند که هزینه در ورزش سرمایه‌گذاری است. ایران را با علی دایی، حسن یزدانی و سیامند رحمان می‌توانیم به دنیا معرفی کنیم؛ کاری که کشورهای کوچک اطراف ایران انجام می‌دهند اما ما برخورد خوبی با قهرمانان نداریم. الان می‌توانم تا 40 سالگی مسابقه بدهم و کلی هم مدال طلا بگیرم اما بعدش فراموش می‌شوم.
 مهمترین رویدادی که در پیش‌ داری، چه مسابقه‌ای است؟
مسابقات قهرمانی جهان را در پیش داریم اما واقعیت این است که مهم‌ترین رویداد برای ما ناگویای ژاپن است. باید حواسمان باشد و خوب بدانیم که می‌توانیم بعد از چین در رده دوم باشیم اما این‌کار نیاز به برنامه‌ریزی است. از همین حالا باید برای لس‌آنجلس شروع کنیم. اگر خوب برنامه‌ریزی کنیم، می‌توانیم خیلی بهتر نتیجه بگیریم. الان باید نگاه این باشد که در پاریس هشت طلا گرفتیم و باید در لس‌آنجلس 16 طلا بگیریم ولی برای این کار الان هم دیر است و نباید زمان را از دست بدهیم.
 الان تمرینات تیم برای ناگویا شروع شده؟
 خودم تنهایی تمریناتم را شروع کرده‌ام و کاری هم به برنامه‌ریزی کمیته پارالمپیک ندارم اما می‌دانم که به لحاظ ساختاری مشکل وجود دارد. ما همین الان هم در پارالمپیک بین ورزشکاران اختلاف‌نظر داریم که چرا بین پاداش قهرمانان المپیک و پارالمپیک فرق وجود داشته است.
 یکی از گلایه‌های بیشتر طلایی‌ها همین بود.
به نظرم گلایه درستی است و من هم از این دوگانگی ناراحت هستم.البته شنیدم که غفور کارگری اعلام کرده این مشکل حل می شود که امیدوارم چنین بشود چرا که وقت افتخارآفرینی یکی هستیم اما موقع پاداش فرق می‌کنیم. اگر پرچمی که ما بالا می‌بریم، با پرچمی که المپیکی‌ها بالا می‌برند، فرق می‌کند و یا برای طلای ما سرود دیگری می‌خوانند، حق با این آقایان است اما نمی‌دانم که چه کسی به درد دل ما گوش می‌دهد؟ امیدوارم مجلس به این ماجرا ورود کند و تصمیم خوبی بگیرد.