1330 در میدان حسن‌آباد به دنیا آمدم. جد پدرم اربعین برای رسیدن به حرمین مطهر پیاده می‌رفتند و در برخی شهرها که پولشان تمام می‌شد کار می‌کردند. همچنین دو برادر از اجداد من به نجف رفته و آنجا از دنیا می‌روند. وی ادامه داد: وقتی مردم شناسنامه‌دار شدند به دلیل این دو فرزند که فوت شدند، نام خانوادگی ما را نجفیان گذاشتند. اهل چهارراه عزیزخان هستم و شعر «رسم زمونه» مربوط به همین محله است.
مسیحیان، عاشورا در محل ما نذر می‌کردند و ما نیز در مراسم سال نو آنان شرکت می‌کردیم. نجفیان با ذکر خاطره‌ای یادآور شد: خانواده‌ها فقیر و خانه‌ها گنبدی بود. برای جشن کریسمس و ژانویه یک مادر و پسر یتیمی بودند که پدرم از حفره‌های تعبیه شده در سقف برای پسر هدیه‌ای انداخت که او فکر کند بابانوئل برای او آورده است.
هر جا خانواده از بین برود، احترام از میان می‌رود. در آن زمان ماهی یکبار روضه‌های خانگی داشتیم. گاهی روضه‌خوان با این که کسی هم نبود، می‌خواند و این باورها در قلب همه جاری بود. هر کاسبی جنس را از وزنش بیشتر می‌گذاشت که این روش کسب روی بچه‌های آن زمان اثر می‌گذاشت.

بخشی از صحبت‌های منتشر شده «رسول نجفیان» در برنامه طریق از شبکه دو سیما