در حافظه موقت ذخیره شد...
نقدی به نمایشگاه «نود و هفت-صفر سه» در خانه هنرمندان
عدم هماهنگی بینِ مدیران تا به حدی بود که حتی مدیرعامل «انجمن هنرمندان نقاش ایران»، شخصاً از سایز آثار ورودی به نمایشگاه بی‌اطلاع بود که با کمک یکی از اعضا، سایز آثارِ ورودی به ایشان اطلاع داده شد.
همسان نبودن آثار و حضور آثار بسیار قوی در کنار آثار بسیار ضعیف، ایراد دیگری بود که در این نمایشگاه باعث اعتراض مخاطبان شد و معلوم نبود که مدیران «انجمن هنرمندان نقاش ایران» با چه پارامترهایی آثار ورودی را سنجش می‌کنند و یا اصلاً خودِ عزیزانی که مسئول ژوژمان و یا پذیرش و گزینش آثار هستند، دیدگاه قابل قبول و مشترکی راجع به مقوله «هنر معاصر» یا اساساً مقوله هنر دارند یا خیر. نکته طنز نمایشگاه آن‌که در چیدمان آثار هم که طبق تصاویر هویداست، پشتِ رو نصب کردنِ آثارِ دو تن از هنرمندانِ صاحب سبک در این نمایشگاه، فضای طنزی را دربین بازدیدکنندگان ایجاد کرد و در مجموع باعث شد کیفیت کلی نمایشگاه، پایین‌تر از حد انتظار باشد. همچنین چیدمان آثار هم، همچنان‌که درخانه هنرمندان متداول شده، از راهروهای ورودی طبقه همکف تا بالاترین طبقات را شامل می‌شود و تنها در ورودی سرویس بهداشتی‌ست که احتمالاً آن‌هم برای نصب آثار در نظر گرفته خواهد شد.
نقاشی قهوه خانه‌ای هم که با شکل و شمایل و رویکرد جدیدش، تحت عنوان «جنبش نوقهوه‌خانه‌ای» تلاش کرده تا با پیوستن به جریان‌های مدرن و معاصر، هویت و کارکرد تازه‌ای به این نوع نگارگری سنتی و مردمی بدهد، در این نمایشگاه حضور داشت. حضور در نمایشگاه گروهی اعضای پیوسته انجمن هنرمندان نقاش ایران می‌توانست گام مفید دیگری برای این به‌روز‌رسانی باشد ولی برخورد سلیقه‌ای مدیران در انتخاب آثار، عدم پاسخگویی مربوطه به سؤالاتِ بسیار ساده هنرمندان، نقد ناپذیری و برگزاری عجولانه نمایشگاه، سبب شد که کیفیت کلی نمایشگاه، پایین‌تر از حد انتظار باشد.
