محسن وظیفه
روزنامه‌نگار

 تیم ملی کشتی آزاد با سه نقره و یک برنز و کسب چهار مدال در پنج وزن یکی از بهترین نتایج تاریخ را کسب کرده است. این برای اولین بار بعد از المپیک 1956 ملبورن است که کشتی ایران در بازی‌های المپیک سه فینالیست دارد. مدال نقره رحمان عموزاده و مدال برنز امیرعلی آذرپیرا، دو مدالی بود که با توجه به نتایج این دو در قهرمانی جهان سال گذشته، کمتر کسی انتظار آن را داشت اما این دو با ارائه کشتی‌های دلچسب نشان دادند که نسبت به سال پیش رشد قابل توجهی داشتند.
با وجود این نتایج درخشان اما علیرضا دبیر می‌گوید این فقط 30 درصد توان کشتی بوده و این موضوع یعنی اینکه از نتایج به دست آمده راضی نیست. این عدم رضایت احتمالاً حکم به تغییر در کادرفنی تیم ملی کشتی آزاد می‌دهد و شنیده‌ها حکایت از این دارد که رئیس فدراسیون کشتی از همین حالا بررسی گزینه‌های سرمربیگری تیم ملی کشتی آزاد را شروع کرده است اما واقعاً او به سراغ کدام گزینه می‌رود؟ اصلاً شاید سؤال مهم‌تر این باشد که تیم ملی کشتی آزاد چند گزینه برای سرمربیگری تیم ملی دارد؟ در تمام این 6 سال سرمربیگری تیم ملی بزرگسالان در اختیار سه نفر بوده؛ غلامرضا محمدی، پژمان درستکار و محسن کاوه و حالا هم فقط همین سه نفر گزینه هستند.
حالا که دبیر از نتایج محسن کاوه ناراضی بوده، به طور حتم در حال بررسی وضعیت دو نفر است؛ غلامرضا محمدی و پژمان درستکار اما واقعاً چه وقت قرار است نوبت به قهرمانان دیروز و مربیان جوان امروز کشتی برسد؟ رضا یزدانی، کمیل قاسمی، حسن رحیمی، مهدی تقوی، صادق گودرزی و احسان لشکری از جمله مربیان جوانی هستند که چند سالی از دوران قهرمانی آنها گذشته و هر کدام در حال مربیگری در جایی دیگر هستند اما چرا هدایت تیم ملی کشتی آزاد به آنها نمی‌رسد؟ علیرضا دبیر باید به این نکته مهم توجه داشته باشد که در کنار ساختن کشتی‌گیر وظیفه دارد که برای آینده کشتی مربی هم بسازد و حالا بعد از المپیک بهترین فرصت است که کار را به یکی از همین جوانان بسپارد و اجازه بدهد با میدان دیدن تا المپیک 2028 پخته شوند.
 کشتی ایران سال‌ها با هدایت منصور برزگر به مسابقات مختلف اعزام می‌شد که نزدیک به 30 سال نفر اول کادرفنی تیم ملی کشتی آزاد بود تا اینکه محمدرضا طالقانی تصمیم گرفت برای جهانی 2005 غلامرضا محمدی، محسن کاوه، امیر توکلیان و عسگری محمدیان را به عنوان مربیان تیم ملی انتخاب کند. از این 4 نفر، 3 نفر به مربیان بزرگی تبدیل شدند. توکلیان سرمربی هند است و محمدی و کاوه هم سال‌ها در تیم ملی کشتی آزاد درخشیدند. اگر تصمیم آن زمان طالقانی نبود شاید هنوز هم کشتی ایران دنبال برزگر می‌دوید. باید به سراغ مربیان جوان رفت و به آنها اعتماد کرد، آنها با مربیان زیادی کار کردند و سال‌ها خودشان به عنوان یک قهرمان در میادین مختلف حضور داشتند و طبیعی است از دانش لازم برای هدایت تیم ملی برخوردار هستند. شاید تجربه اندکی داشته باشند که با حضور در مسابقات مهم بین‌المللی به دست‌آوردنی است. رضا یزدانی در چهارمین دهه عمر خودش قرار دارد و چه زمانی قرار است به سرمربیگری تیم ملی برسد؟ مهدی تقوی، صادق گودرزی و حسن رحیمی هم در آستانه ورود به 40 سالگی قرار دارند اما هنوز شانس هدایت هیچ یک از تیم‌های ملی کشتی را نداشته‌اند اما واقعاً تا چه زمانی قرار است پشت خط بمانند؟