پرستو علی‌عسگرنجاد

نویسنده

مدتی‌ است انیمیشن‌های غربی چنگی به دلم نمی‌زنند. پیکسار که سال‌ها هوادارش بودم هم افول کرده چه برسد به ایلومینیشن و یونیورسال؛ البته پیکسار حالا حالاها باید چوب قدرنشناسی‌اش برابر جان لستر را بخورد. بگذریم.
حس می‌کنم هر چه انیمه‌ها عمیق‌تر می‌شوند، در مقابل غرب حرف تازه‌ای ندارد. معناهایش ته کشیده. هی کفگیر می‌کشد به ته دیگ مفهوم دست‌ خورده «والد محتاط، ولد ماجراجو» تا یک وعده «تماشای تفاوت نسل‌ها» تقدیم‌مان کند، اما این غذا زیادی مانده و کهنه شده. آدم رغبتی به چشیدنش ندارد. می‌دانی، باز یک پدر فانتزی چلمن پرمدعا برایت می‌سازند که نمی‌خواهد از غار امنش بیرون بیاید و باز طفل چموشی هست که خرابکاری می‌کند اما دست آخر طغیان و جسارت او، خانواده را نجات می‌دهد. 10 تا انیمیشن با همین موضوع می‌توانم مثال بزنم. درس اخلاقی اثر نیز این است که هر دو نسل به هم نیازمندند و با پذیرش یکدیگر سال‌ها به خوبی و خوشی زندگی خواهند کرد. هپی اندینگ!
این روضه‌ها را خواندم که بگویم از انیمیشنی که می‌خواهم معرفی کنم توقع شاهکار نداشته باشید، بخصوص اگر انیمیشن‌باز هستید و چپِ تماشایتان از این ایده تکراری پر است.
«مهاجرت» یک انیمیشن خیلی معمولی، تکراری و ساده، اما در عین حال خوب و بانمک است. می‌شود عصر کشدار تابستانی را با آن سرگرم شد. نه خوبی چشمگیری دارد، نه بدی غیرقابل ‌تحملی. (بگذریم که برخی از روانشناسان که به ‌تازگی منتقد انیمیشن هم شده‌اند، دهانشان برای این جنس آثار دست‌چندمی آب می‌افتد، چون پر از شعارهای گل‌درشت همدلی، پذیرش و مواجهه با ترس‌ها هستند!)
با این مقدمه، داستان را هم فهمیده‌اید دیگر! این را هم اضافه کنم که بنجامین رنر خیلی تلاش کرده تعقیب و گریز، هیجان، حرکت و طنز موقعیت زیادی به اثرش بدهد. برای من این صحنه‌ها لوث شده، اما گمان کنم بچه‌ها خوششان بیاید و بخندند.
دوبله؟ نمی‌دانم! زبان اصلی دیدم. رده‌بندی سنی؟ بی‌خطر برای سه،چهار سال به بالا، جز خیلی ‌نازنازی‌ها که از هیجان بالا مضطرب می‌شوند (ترجیح‌مان این است که خردسالان، انیمیشن سینمایی را در یک نشست لاینقطع نبینند تا دو ساعت یک ‌نفس خیره به صفحه نمایش نمانند.)
همین، خدا میازاکی‌ را برایمان نگه دارد!