محدثه واعظی‌پور / ورود بازیگران زن به فضای حرفه‌ای سینمای ایران، به اندازه ماندگاری‌شان دشوار نیست. هر سال ورودی‌های فراوانی در تلویزیون و فیلم‌های سینمایی داریم، اما تعداد بازیگران مستعدی که پس از پنج سال نامشان را به خاطر بیاوریم اندک است. هدی زین‌العابدین پس از دو مجموعه «رهایم کن» (شهرام شاه حسینی) و «در انتهای شب» (آیدا پناهنده) صاحب موقعیتی ویژه شده، نقش‌هایی خاص در فضایی متفاوت که کمک کردند تا او کشف شود. بازیگری که پیشتر در نقش‌های مکمل فراوانی هم بازی کرده بود اما به چشم نیامده یا حضورش زیر سایه دیگر بازیگران رنگ باخته بود، با نقش دو زن که وجه مشترکشان استقلال و سرسختی است، مورد توجه قرار گرفت. او در هر دو سریال به شخصیت‌هایی جان داده که می‌کوشند هویت زنانه خود را در فضایی بحرانی و نامتعادل حفظ کنند. نه مارال و نه ماهرخ، مبرا از خطا نیستند اما هوش و غریزه زنانه و سرسختی‌شان برای فرو نرفتن در گرداب مشکلات از آنها شخصیت‌هایی جذاب می‌سازد.
هدی زین‌العابدین در بیش از یک دهه اخیر که مقابل دوربین سینما و تلویزیون بوده، فرصت درخشش نداشته است. وی نقش‌هایی کاملاً معمولی بازی کرده، اگر چه که کیفیت حضورش قابل قبول بوده است، اما شاه‌نقشی او را از میان انبوه بازیگران جوان سینما و تلویزیون، متمایز نکرده بود. در کارنامه‌اش سریال‌های پربیننده مانند «سقوط یک فرشته» یا «رقص روی شیشه» وجود دارد، اما همه چیز با «رهایم کن» شروع شد و نه حتی با «اسرافیل» (آیدا پناهنده) که حضور زین‌العابدین در نقش دختری جوان که مایل است با ازدواجی مناسب به آرزوهایش برسد، قابل توجه بود و نه حتی با فیلم جنجالی «عرق سرد» (سهیل بیرقی) و در نقش دختری ورزشکار. او این روزها و در شرایطی که پس از «رهایم کن» مورد توجه قرار گرفته و در دومین همکاری‌اش با آیدا پناهنده، در نقش ماهی، حضوری مطابق انتظار و بازی به اندازه‌ای در نقش یک مادر- همسر دارد، با فیلم «عطرآلود» (هادی مقدم دوست) به سینما بازگشته است. «عطرآلود» همان طور که از سینمای مقدم‌دوست انتظار داریم، فیلمی اخلاقی و آرام است و به ماجرای عاشقانه علی (مصطفی زمانی) و عاطفه (هدی زین‌العابدین) می‌پردازد. زوال عشق، یکی از مضامین مورد علاقه مقدم‌دوست است. در این فیلم بیماری سخت علی، عامل تهدید‌کننده رابطه عاطفی او و همسرش و پدیدآورنده انواع بحران‌هاست. برای زین‌العابدین، بازی در «عطرآلود» به اندازه حضور در «عرق سرد» و «اسرافیل» امتیاز محسوب نمی‌شود، اما او با این فیلم فرصت ایفای نقش اول زن را پیدا کرده و از این منظر، این یک شروع تازه در کارنامه بازیگری است که بیشتر با نقش‌های مکملش در سینما به خاطر مانده است.
زین‌العابدین بازیگر بااستعدادی است وجاهت و اصالت دارد و سعی کرده حضورش را فارغ از حاشیه‌ها تعریف کند و این شاید مهم‌ترین وجه تمایز او از بازیگران همسن و سالش باشد. بازیگرانی که کمتر از آنچه باید درگیر حرفه‌شان هستند و شهرتشان را از حاشیه‌های اطراف، انتخاب‌ها، انبوه جراحی‌های زیبایی و اظهارنظرهای اغلب اشتباه‌شان درباره پدیده‌های اجتماعی وام گرفته‌اند. راه زین‌العابدین، سال‌هاست از این بازیگران جداست، این گونه دور از موج‌های روز بودن یک پیامد منفی هم دارد و آن، کمتر یا دیر دیده شدن است. زین‌العابدین می‌توانست خیلی زودتر دیده شود، اما شاه‌نقش مارال، کمی دیر به او رسید. حالا نوبت یک نقش اساسی در سینماست، فرصتی برای تجربه کردن و خلق شخصیتی دور از مارال و ماهرخ. این مرحله، وضعیت زین‌العابدین را روشن می‌کند؛ بازیگر سینما یا سریال.