مشارکت؛ ویژگی هویتی ایرانیان
علی مظفر
نویسنده و
مدرس دانشگاه
«من سیاسی نیستم» این پاسخ من در مقابل افرادی است که تلاش می‌کنند باوجود خواست خودم، آرای سیاسی‌ام را بکاوند یا تغییر دهند. اما باید در درستی این کلام از هر زبان که خارج شود تردید کرد. زیرا که زندگی ما فی‌نفسه سیاسی است و اعمال ما هرچند کوچک و بی‌اهمیت می‌تواند تأثیری عمیق بر سیاست ملت ما بگذارد. انتخاب‌های هر روزه ما، کلمات‌مان و اشارات دور و نزدیک هر ایرانی ساکن در مرزهای این فلات نشسته در میانه جهان یا منحصراً متولد در این خاک و ساکن اقصی نقاط جهان می‌تواند کنش‌هایی ماندگار در سیاست و تاریخ ملت ما داشته باشد.
دو ساحت تمدنی داخلی و خارجی که بر این اساس نمود می‌یابند که نسخه هر ملتی برای ملل دیگر نمی‌تواند مؤثر واقع شود و برهمین اساس نسخه دموکراسی در کشور ما تنها براساس خوی و عادات مردم این خاک پیچیده شده و آن چیزی نیست که با حضور و واکنش تعداد اندکی از مردم حاصل شود، بلکه فراتر و متفاوت‌تر از آنچه در جهان غرب جریان دارد، ما مردمی هستیم قائل به خویش که در همه شئون زندگی خود را در رأی‌دهی محق و صاحب رأی می‌دانیم. از این رو انتخابات برای ما آزمونی است که بی‌شک در آن شرکت جسته و تلاش می‌کنیم از فرصت نظردهی در امر سیاسی و اجتماعی خود حداکثر استفاده را ببریم.
آنان که ما را تشویق می‌کنند بنا برآنچه در لایه‌های زمانی متفاوت رخ می‌نماید یا حوادثی که از چالش‌های گریزناپذیر مدلول بسیاری از رخدادهای اقتصادی، اجتماعی و... سرچشمه می‌گیرند، از حق خویش برای مشارکت در انتخابات چشم‌پوشی کنیم و آن را نوعی حرکت اعتراضی قلمداد می‌کنند در واقع حرکت اعتراضی در راستای اصلاح جامعه و سیاست را برنمی‌گزینند بلکه انتخاب آنها حذف خودخواسته از صحنه اجتماع و سیاست است، چراکه بی‌کنشی بی‌شک اعتراض به شمار نمی‌رود و خاموشی آنها تنها منجر به نادیده‌انگاری می‌شود.
حتی در این مسیر رأی باطله نیز نشان از عدم بلوغ برخی است که خود را با انتخاب و تبعات مثبت و منفی آن درگیر نمی‌کنند بلکه فارغ از هر چیز بوده و ساده‌ترین انتخاب را از آن آنها بی‌انتخابی است. از پس این روزها که بعد از سقوط بالگرد رئیس‌جمهور شهید از سر گذراندیم، ملت و حاکمیت در یک چرخه پرسرعت گزینش قرار گرفتند که امید آن می‌رفت شوک حادثه بر آن مستولی نشود و بتوان در مدتی محدود بهترین تصمیم و انتخاب را از آن حاصل کرد. روزهای سرد و گرم فراوانی بر ملت ما گذشته است، مانند آنچه در شامگاه هفتم تیرماه 43 سال پیش ناگهان بر ما آوار شد یا پسین روز هشتم شهریور همان سال و ناگهان موجی از اضطراب برخاست و بعد، زمان و دولتمردان منتخب آن را به سلامت نشاندند. به امید حق، از این گذرگاه صعب نیز به سلامت و در عافیت بگذریم و خون ریخته شده بر بلندی‌های ورزقان مسیر را روشن‌تر از همیشه به ملت ما بنمایاند.