درباره آخرین ساخته آیدا پناهنده
یک اثر پخته و استاندارد
مسعود کارگر
روزنامه‌نگار و منتقد فرهنگی
چند وقتی می‌شود که هیچ سریالی در شبکه نمایش خانگی، جذب‌کننده نیست و هر اثر جدیدی که رونمایی می‌شود با کلی شلوغ‌بازی تبلیغات و چهره‌ها، اما تهی و توخالی است.
در هفته‌های اخیر، یک اثر مبهم وارد عرصه نمایش شد که چندان اهل سروصدا نبود. با دیدن همان قسمت اول مشخص شد که با یک کار درگیرکننده و استاندارد مواجه هستیم که از سکانس‌های اول قلابش را در ذهن مخاطب انداخته و با کشش بسیار، او را با خود همراه می‌کند.
«در انتهای شب» یک سریال باکیفیت است که به مشکلات و معضلات اجتماعی خاصه در طبقه متوسط جامعه پرداخته و نه خبری از سیاه‌نمایی است و نه فانتزی‌بازی بی‌منطق، حرفش را بی‌تکلف می‌زند و بیننده آن را باور می‌کند.
«در انتهای شب» اولین تجربه آیدا پناهنده در زمینه سریال‌سازی آن هم در مدیوم پلتفرم شبکه نمایش خانگی است که با همراهی همسرش ارسلان امیری در نوشتن فیلمنامه، توانسته یک داستان قوی و تمیز را بنویسد و عملیاتی کند.
بازی‌ها درجه یک، طبیعی و عین زندگی است و پارسا پیروزفر پس از سال‌ها توانسته یک مدل زندگی واقعی را در متن یک داستان اجتماعی ملموس ارائه کند و با همبازی شدن عالی با هدی زین العابدین یک ترکیب از بازیگران درخشان را شکل داده‌اند.
آیدا پناهنده در سینما روندی سینوسی را طی کرده که ناهید آن بد بوده و اسرافیلش خوب و در آخرین اثر جشنواره‌ای، تی‌تی در یک سکون و خنثایی خاص و توی ذوق‌زننده، اما این سریال ثابت کرده که او می‌تواند در مدیوم‌های دیگر هم بدرخشد و باکیفیت باشد.
پناهنده در همه آثارش حریم خانواده و مشکلات آن برایش مهم بوده که با پرداخت‌هایی متفاوت سعی کرده به دایره تکرار نیفتد و در هر اثر یک نگاه متفاوت داشته باشد که قابل درک برای اکثر مردم در طبقات مختلف جامعه باشد.
پناهنده در یک تجربه فیلم تلویزیونی به نام «قصه داوود و قمری» توانست یک ماجرای بکر و جالب را در چالش خانوادگی ارائه کند که در نوع خودش جالب بوده و بسیار هم دیده شد.
«در انتهای شب» یک بلوغ حرفه‌ای برای پناهنده و امیری است که بدون هیچ لکنتی هم از مشکلات خانوادگی می‌گوید و هم برای مخاطب اسیر در ژانر نخ‌نمای اجتماعی، یک مدل نجات‌دهنده که هم نقد خود را دارد و هم بیم و امید را به یک اندازه تعریف و تبیین می‌کند.
به نظر می‌رسد قرار است آیدا پناهنده در روند معمایی- جنایی‌ای که تعریف کرده است، بیش از پیش مخاطبان را غافلگیر کرده و به چالش بکشد و اثر محکم و در عین حال جذابی را از نظر بگذرانیم.