یکی از اولین چیزهایی که بعد از شهادت امیرعبداللهیان گوش به گوش و گوشی به گوشی چرخید، خبر «جانبازی» او بود. این در حالی است که تا پیش از شهادتش کسی نمی‌دانست این دیپلمات ۶۰ ساله جانباز شیمیایی است.
ما در یک فضایی زیست می‌کردیم که آکنده از نسیم جهاد و شهادت بود. غیر از رئیس‌مان شهید علیرضا قدمی، حداقل ۴ نفر دیگر از همکارانمان شهید شدند و تعدادی هم بعدها در طول زمان به شهادت رسیدند. امیرعبداللهیان یکی از دوستانمان بود.
از فعالان بسیج و مسجد محلشان بود و بارها به جبهه رفته بود. می‌دانید کسی که می‌پذیرد به جبهه برود، آماده پذیرش هر گونه خطر است، چرا که بالاترین عنصر وجودی انسان که جانش باشد را در معرض خطر قرار می‌دهد. امیرعبداللهیان این روحیه را تا آخر با خود نگه داشت.
بسیاری از دوستان ما دوران جنگ به شهادت رسیدند. امیرعبداللهیان هم همه چیزش به آن شهدا می‌خورد اما ماند تا نقش تاریخی خودش را در این روزگار ایفا کند و فراتر از آسمان ایران بدرخشد.

گفت‌و‌گوی فارس با محسن مؤمنی شریف  
مدیر سابق حوزه هنری و دوست قدیمی حسین امیرعبداللهیان