برای رئیس‌جمهور شهیدِ خستگی‌ناپذیر
علیرضا فقیهی
فعال فرهنگی
گزینه اصلی‌ام در 1400 نبود، هرچند به او رأی دادم و به این رأی هم افتخار می‌کنم. هرچه از دوران مسئولیتش می‌گذشت کامل‌تر و پخته‌تر می‌دیدمش. در مقابل بعضی از هواداران دوآتیشه سابقش که در ماه‌های اخیر روز به روز بیشتر فاصله می‌گرفتند و تبدیل به منتقد و مخالف سید شهید شده بودند، من با اینکه انتقاداتی داشتم اما روز به روز امیدم به شخص سید شهید و آینده دولت بیشتر می‌شد، اما تقدیر نبود که ماحصل تلاش‌هایش را که تازه داشت ثمر می‌داد، ببیند. اخلاص سید کار را به جایی رسانده که دیگری باید بیاید و برداشت کند و به نام خود بزند. رئیسی بعد از سال‌ها لگدکوب شدن غرور و عزت مردم ایران در دولت قبل، نماد احیای غرور ملی بود. او که سرنوشت کشور را به تصمیمات کاخ سفید و مذاکرات گره نزد، بدون برجام و FATF، جایگاه بین‌المللی ایران را با عضویت در شانگهای و بریکس و گسترش تعاملات جهانی، پیگیری حضور ایران در کریدورهای جهانی، آزادسازی پول‌های بلوکه شده و... ارتقا داد. با محوریت شهید متواضع امیرعبداللهیان با دیپلماسی منطقه‌ای فعال و تهاجمی دولت، شبکه مقاومت را توسعه داده و دستاوردهای تاریخی چون عملیات وعده صادق در کنار نیروهای میدان را رقم زدند. سید هرچقدر در خارج مقابل مستکبرین عالم مستحکم ایستاده بود، در داخل سرش جلوی مردم کج بود، متواضع، خاکی، پرکار و این روحیه شخصی را وارد ساختار سیاسی کرد. دولت را بعد از یک دهه غفلت، میان مردم برد، سفرهای استانی را احیا کرد، پشت میزنشینی را جمع کرد و خودش را بدهکار مردم و مخاطب بایدها می‌دانست. به آنچه می‌رسید و تکلیف می‌دانست عمل می‌کرد، اهل شنیدن و استفاده از ظرفیت‌های بالقوه کشور بود و نه تنها اهل حاشیه‌سازی و بازی‌های قدرت نبود، بلکه نگذاشت این حاشیه‌ها مسیر خدمتش را به انحراف بکشاند. اگر بغض جریان جهانی استکبار به دلیل احیای قدرت منطقه‌ای و جهانی ایران و بازیگری فعال در دوران گذار نظم بین‌المللی و حمایت از مستضعفین عالم است، عداوت پادوهای داخلی هم از احیای مردم‌مداری، فسادستیزی و مبارزه با روحیه اشرافی‌گری است.
از راه‌اندازی سامانه سوت‌زنی، عزل بیش از 100 مدیر دولتی، پیشگام شدن شخص رئیس‌جمهور در برخورد با مفاسد کارگزاران دولتی در سطح وزیر، جلوگیری از فرار مالیاتی و جمع کردن قابل توجه رانت‌های ارزی همگی عملکرد موفق و البته متأسفانه ناتمام سید خستگی‌ناپذیر بود. نهایتاً هم همین اخلاص، مردمی بودن و پاک‌دستی سید عزیز بود که مخالفان و منتقدان را به سوگ و حتی حلالیت کشاند و مردم این‌گونه بی‌سابقه و باشکوه خادم خود را بدرقه کردند.