وصال روحانی
روزنامه نگار

تساوی 2-2 شنبه شب استقلال با میهمانش مس رفسنجان در ورزشگاه آزادی و در جریان هفته بیست‌و‌دوم لیگ برتر، در شبی به ‌دست آمد که آبی‌ها برخلاف رسم و رسوم فصل جاری‌شان مجبور به ارائه یک فوتبال تهاجمی در اکثر اوقات شدند و همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، در این راه کم آوردند.
رویکرد اجباری استقلال به یک بازی تهاجمی به این خاطر صورت پذیرفت که دوبار از میهمان خود عقب افتاد و برای جبران عقب‌ماندگی‌های 0-1 و سپس 1-2 خود، چاره‌ای جز تهاجم همه‌جانبه به دروازه مسی‌ها برایش باقی نماند. درست است که پس از هر یک از عقب‌ماندگی‌های مورد بحث، گوستاوو بلانکو مهاجم آرژانتینی آبی‌پوشان پایتخت موفق شد به فاصله فقط چند دقیقه، گل‌های خورده را پاسخ گوید و بازی را به تساوی بکشاند اما در جریان این بازی و در مسیر این فعل و انفعال‌ها، دو مسأله مهم یک ‌بار دیگر نمود عینی یافت. یکی اینکه استقلال به رغم همه توانمندی‌های دفاعی‌اش که در این فصل رهنمون‌کننده این تیم به صدر جدول رقابت‌ها بوده، منافذی هم در خط دفاعی خود دارد و آنقدرها هم که تصور می‌شد، تسخیر‌ناشدنی نیست. دوم هم اینکه وقتی استقلال مجبور به تهاجم شود، عملاً طرح‌های مؤثر و کارگشایی در این زمینه ندارد و فوتبال تهاجمی را آن‌طور که صدرنشین یک لیگ باید بداند و مجری آن باشد، نمی‌شناسد و با راه‌های مختلفی که در این زمینه به‌کار می‌آید، بیگانه است.
آبی‌ها در ایام «پیش‌فصل» و در طول برگزاری لیگ بیست‌و‌سوم چنان با برنامه‌های تدافعی سرمربی‌شان جواد نکونام خو گرفته و تشکیل لایه‌های متعدد دفاعی و لزوم گل نخوردن را در صدر اهداف خود نشانده‌اند که مجال و وقتی برای ارائه بازی‌های تهاجمی و گلزنی نیافته و چندان به آن نپرداخته‌اند. اصول مورد تأکید نکونام و برنامه‌های کاری دیکته شده توسط او به شاگردانش، دفاع فشرده، تخریب بازی حریفان و تنگ کردن فرصت حرکت و مکان مانور برای رقبا بوده و او گلزنی را بیشتر در ضد‌حملات، ‌ضربات کرنر و ایستگاهی و شوت‌های غافلگیر‌کننده از راه دور می‌جسته است. وقتی این سیستم‌ها جواب داده و استقلال دروازه‌اش را بسته نگه‌داشته، معمولاً توانسته است با زدن حداقل یک گل راه پیروزی را هم بیابد اما شنبه شب که مسی‌ها با بازی ماجراجویانه خود کار استقلال را سخت کردند، بازی این تیم به هم ریخت و سرگردانی و عدم تفاهم و فقدان هماهنگی در اجرای یک بازی رو به جلوی مؤثر در حرکات بازیکنان استقلال کاملاً نمایان شد. در چنین فضایی هر دو گل جبرانی استقلال هم با چاشنی آشکار بخت مساعد به‌ دست آمد. ضربه سر بلانکو روی گل اول با اینکه به زیبایی در تور دروازه مسی‌ها آرام گرفت اما او در زمان زدن این ضربه، پشت به دروازه داشت و در نتیجه قادر به هدف‌گیری دقیق نبود و گل دوم استقلال نیز روی اشتباه بزرگ حامد لک دروازه ‌بان مس در برآورد محل فرود یک سانتر بلند و ضربه بلانکو روی توب ریباند شده به ثمر رسید.
حال سؤال این است که آیا با تهاجم‌هایی نصفه و نیمه از این دست و با دفاعی که آنقدرها هم صخره مانند نیست، استقلال در هشت هفته باقی‌مانده از لیگ که رقابت‌ها به اوج حساسیت خود می‌رسد، به کدامین سمت و سو کشیده خواهد شد. این تیم هنوز صدرنشین لیگ است اما استمرار در ارائه بازی‌هایی از این دست که وصف آن آمد، قطعاً روزهای بسیار سخت‌تری را برای یاران سید حسین حسینی رقم خواهد زد.