در حافظه موقت ذخیره شد...
به بهانه برپایی نمایشگاه عکس «نزدیک‌تر » سعید فرجی
داشته‌هایمان را نشان دادم
از خودتان و پیشینه فعالیت عکاسی‌تان بگویید؟
عکاسی را از سال 80 شروع کردم، سال 85 به اولین سفر برون‌مرزی برای عکاسی از جنگ 33 روزه لبنان رفتم، سفر به مناطق بحرانی مثل مالی، سومالی، عراق و سوریه از دیگر فعالیت‌های عکاسی‌ام است، با اینکه نگاهم به جنگ سیاه نبود اما همیشه فکر می‌کردم نیاز است چهره دیگری از زندگی مسلمانان را نشان دهیم؛ چهره پررنگ‌تر از جنگ که مستلزم سفر به کشورهای زیادی بود.
در سال 82 با پیشنهاد و توافق با سازمان اوج جرقه آغاز این پروژه زده شد، سال 92 سفرها شروع شد که نمایشگاه «نزدیک‌تر» حاصل 9 سال عکاسی است و سال 98 قبل از کرونا اصل ماجرای پروژه تمام شد و حاصل این سفر کتابی با 270 عکس است که100 فریم از عکس‌های سفر به دیوارهای نمایشگاه نشسته است.
در پرداخت به سوژه مسلمان‌ها چه چیز مشترکی وجود داشت که در حافظه خودتان ماندگار شد؟
محبت و لبخند آدم‌ها در فضای نمایشگاه برایم جالب است، در عکاسی باید لبخندها را بگیریم و خلق کنیم تا کارمان دیده شود.
این پروژه تلاشش این بود چیزی از زندگی مسلمان‌ها را نشان دهد که در روزمره است، مشکلاتی که در اطرافمان است در دنیا وجود دارد، حداقل من که سفر کردم این را می‌دانم، ولی چرا از جهان ما فقط فقر و بدبختی به دنیا مخابره می‌شود؟ رسانه سعید فرجی شاید کوچک باشد اما با همین رسانه لبخند و حال خوش آدم‌ها را نشان داد. در حالی که رسانه‌ها نداشته‌های ما را نشان می‌دهند، من با عکس‌هایم از داشته‌هایمان گفتم.
پایین عکس‌ها یکسری شعار است مثل قلب آسیا، سرزمین تمدن؛ معیارتان در انتخاب شعارها چگونه بود؟
بخشی از شعارها شاعرانه‌گونه است برگرفته از حسی که از سفرها گرفتم. در این سفرها آدم‌های زیادی را دیدم که از کمترین بضاعت‌شان برای من هزینه کردند، از خریدن آبمیوه تا رساندنم تا یک مسیر.در بدخشان پیرمرد خوش‌سیمایی پرسید، از چه چیزی عکس می‌گیری؟ جواب دادم از لبخند شما. گفت مگر مهم است؟ گفتم برای همین لبخند اینجا آمدم. گفت خیانتی که رسانه‌ها به مردم کردند نظامی‌ها نکردند، آنها ثابت کردند شما آنچه هستید که ما می‌گوییم، نه آن چیزی که خودتانید. این نکته خیلی مهمی است که عکاس‌ها آن چیزی را که وجود دارد، نشان می‌دهند. 20 سال زندگی من بین مسلمان‌ها چرخیده است، مسلمان‌ها خیلی بامحبت هستند، اگر ما قصه‌مان را نگوییم دیگران می‌آیند قصه ما را آنطور که دوست دارند به تصویر می‌کشند.
این نمایشگاه چقدر با فرهنگ کشورهای دیگر هماهنگی دارد؟
احساس می‌کنم همه آنها یکپارچه هستند، در نمایشگاه نشنیدم بگویند عکس‌های لبنان را بیشتر دوست داشتم و از من سؤال نکردند این عکس دقیقاً کجاست. باید به این باور برسیم که با همه کم و کاستی‌ها جهان بزرگی داریم، به‌یکدیگر محبت کنیم، از دشمنی و سخت‌گویی هیچ چیز مثبتی حاصل نمی‌شود و ان‌شاءالله روزی برسد که همه جهان به آرامش برسد.
نمایشگاه عکس نزدیک‌تر تا ۲۴ فروردین ماه در باغ‌موزه هنر ایرانی برپاست و علاقه‌مندان برای بازدید می‌توانند به نشانی الهیه، سه‌راه دکتر حسابی، باغ‌موزه هنر ایرانی، گالری پردیس مراجعه کنند.
