مهری رنجبر
خبر‌نگار

حسین رسولی، قهرمان پرتاب دیسک بازی‌های آسیایی مثل همیشه شاکی است. شاکی از شرایط و بی‌توجهی‌ها. اما ترجیح می‌دهد انرژی‌اش را به جای جنگیدن برای تغییر، صرف تمرین کند و پرتاب. هرچند معتقد است جابه‌جایی سرپرست فدراسیون دوومیدانی، مشغله فکری‌اش را بیشتر کرده است. چرا که او دوباره به سرخط برگشته و باید برای شرایط بهتر تمرین و تصاحب سهمیه المپیک، باز هم به جلسه برود، اما این‌بار با سرپرست جدید. برای طرح برنامه‌هایش و امکاناتی که می‌خواهد. با این حال او امیدوار است همه این سختی‌ها به سهمیه المپیک ختم شود.
 این روزها وضعیت چطور است؟
امن و امان، تمرین می‌کنم، اما تمرین پرمشغله‌ای دارم. نمی‌توانم فکرم را متمرکز تمرین کنم.
 چرا؟
بابت جابه‌جایی سرپرست فدراسیون، ما هم باید دوباره همه حرف‌ها و توضیحاتی که به داوری، مبینی داده بودیم بابت برنامه‌هایم، دوباره با آمدن سرپرست جدید، باید با او جلسه بگذاریم و همه توضیحات را از نو برایش بدهیم تا بداند مثلاً چرا مکمل می‌خواهم یا در چه مسابقاتی باید شرکت کنم یا در چه اردوهایی؟ در واقع اتفاقات قبل دوباره برایم تکرار می‌شود. با این شرایط ما فقط درجا می‌زنیم و خبری از پیشرفت نیست.
 تو امسال برای سهمیه المپیک باید در مسابقه پرتاب‌های آسیا هم شرکت کنی؟
من امسال برای جمع‌آوری امتیاز باید تیرماه در مسابقه پرتاب‌های آسیا، خردادماه در رقابت‌های دوومیدانی غرب آسیا، جام کازانف قزاقستان و قهرمانی کشور شرکت کنم تا امتیاز برای رنکینگ جهانی و سهمیه المپیک جمع کنم. البته یک‌سری از مسابقات با هم تداخل دارد که ممکن است نتوانم در همه آنها حاضر شوم.
 پیک بدنی‌ات را برای چه زمانی گذاشته‌ای؟
به‌خاطر تداخل زمانی مسابقات من پیک بدنی‌ام را برای 15 خردادماه گذاشته‌ام و قبل از آن در هر مسابقه‌ای تنها برای دستگرمی شرکت می‌کنم و اینکه بدنم را پیدا کنم.
 حالا در رنکینگ جهانی چه وضعیتی داری؟
من به خاطر اینکه چند وقتی است مسابقه نمی‌دهم و در عوض پرتابگران دیسک دنیا در حال مسابقه هستند، در جدیدترین رنکینگ جهانی 8 پله پایین آمده‌ام. قبلاً رنکینگ جهانی من 22 بود که حالا شده 30.
 با سرپرست جدید فدراسیون درباره وضعیتت صحبت کرده‌ای؟
من با سرپرست جدید فدراسیون صحبت کرده‌ام که او گفت از 15 فروردین ماه حق امضایم می‌آید و فعلاً صبر کن بعد با هم صحبت می‌کنیم اما من برایت قضایا را حل می‌کنم. من هم فعلاً منتظرم تا 15 فروردین ماه برسد.
 برنامه داری تا در مسابقه برای بالا بردن رنکینگ جهانی‌ات شرکت کنی؟
برنامه‌های من مشخص است. اینکه چه امکاناتی هم لازم دارم. قرار بود در دوره سرپرستی مبینی برای اردو به ترکیه بروم اما با اخراج مسئول روابط بین‌الملل کارها انجام نشد و این مسأله به ضرر من شد. میزبانی داخل سالن قهرمانی آسیا هم مرا خیلی از تمرین عقب انداخت. چرا که سالن در حال بازسازی بود و با وجود بوی رنگ، مشغولیت کارگران و... ما یک ماه و نیم عقب افتادیم.
 از حقوق راضی هستی؟
اسفندماه حقوق ما را که ندادند. آقای مبینی گفت من دیگر نمی‌توانم حقوق پرداخت کنم و سرپرست جدید هم حق امضا نداشت. حقوق همه را دادند بجز من. به جای اینکه عیدی هم بدهند، پرداخت حقوقم را به سرپرست جدید حواله دادند.
 این روزها در تمرین رکوردگیری هم کردی؟
من تا به حال رکوردگیری نکردم، اما در تمرین پرتاب‌های خوبی دارم. البته هنوز آمادگی‌ام ایده‌آل نیست. من فعلاً وزنه‌های سنگین می‌زنم، در حالی که نباید عضله‌هایم خسته باشد اما فعلاً خسته است. با این حال راضی‌ام چون از نظر تکنیکی ثبات خوبی پیدا کرده‌ام و به همین خاطر پرتاب‌های خوبی دارم. امیدوارم در مسابقات رسمی هم پرتاب‌هایم عالی شود.
 پس انگار هنوز اوضاع دوومیدانی خوب نیست؟
به نظرم ایراد بزرگ این است که هرکدام از بچه‌های دوومیدانی به جای اینکه با مسئول فدراسیون درباره خواسته‌های خودشان صحبت کنند، مدام گلایه می‌کنند که چرا فلانی این‌طور است و من نه؟ در حالی که هر کسی جایگاه خودش را دارد. مثلاً قبلاً کسی که شاید نفر سوم ایران هم نبود، مدام اعتراض می‌کرد که چرا شرایط و امکانات احسان حدادی این‌طور است و من آنها را ندارم.
 اواخر سال قبل شاکی بودی که هدیه رهبری کامل به دستت نرسیده، بالاخره هدیه‌ات را گرفتی؟
بالاخره با هزار منت هدیه رهبری را کامل به من دادند. نمی‌دانم چرا با من، تنها مدال‌آور استان مرکزی، این‌طور رفتار می‌شود؟ نمی‌دانم بابت اینکه مدالی برای استان گرفتم که مسئولانش در خواب هم نمی‌دیدند؟ البته خودم هم دیگر خسته شدم از جنگیدن با شرایط. همین حالا هم حقوق من با طلای بازی‌های آسیایی با نفر اول یا دوم ایران تنها 2-3 میلیون تومان فرق دارد. اما من دیگر توان جنگیدن با فدراسیون یا بقیه را ندارم. با اینکه برای من کاری انجام نمی‌دهند، اما توقعات هم بالاست. دیگر حوصله ندارم و ترجیح می‌دهم انرژی‌ام را صرف تمرین و پرتاب کنم.
 باید به سهمیه پرتاب دیسک ایران برای المپیک پاریس امیدوار باشیم؟
من امیدوارم سهمیه بگیرم و اگر مدال گرفتم، چهار سال دیگر، فکر نکنند مدال بی‌ارزشی گرفته‌ام و ارزش کارم را بدانند. چرا که کار در دوومیدانی خیلی سخت‌تر از بقیه رشته‌هاست. دوومیدانی مادر ورزش‌هاست. همه دوومیدانی‌کاران دنیا در رقابت‌ها مجهز می‌آیند اما ما با بضاعت کم با رقبا رقابت می‌کنیم. با این حال مدال ما با بقیه رشته‌ها در یک حد است. امیدوارم مسئولان ورزش نگاه ویژه‌ای به دوومیدانی داشته باشند.