بازی ایران و امارات، از جمله بازی‌های سنتی فوتبال کشورمان محسوب می‌شود. دو کشوری که فقط یک همسایه ساده برای هم محسوب نمی‌شوند و قرابت‌های زیادی از لحاظ فرهنگی و اجتماعی دارند.‌ فوتبال هم یکی از این حلقه‌های اتصال میان ایران و امارات به حساب می‌آید که سابقه‌ای ۴۳ ساله دارد. فوتبال در امارات دیرتر پا گرفت و نخستین حضورش در جام ملت های آسیا به 1980 بازمی گردد؛ اما یکی از عواملی که باعث رشد فوتبال در این کشور شد، حضور بازیکنان و مربیان ایرانی در امارات‌متحده‌عربی بود. از مربیانی مانند حشمت مهاجرانی که سرمربی تیم ملی این کشور شد تا بازیکنانی مانند حسن روشن که اولین آنها بود و در سال ۱۹۷۸ به الاهلی پیوست و بازیکنان دیگر. حالا هم که احمد نوراللهی و مهدی قایدی به عنوان لژیونرهای ایرانی در تیم‌های اماراتی الوحده و اتحاد کلباء توپ می‌زنند. ضمن اینکه فرهاد مجیدی هم سرمربی تیمی است که قایدی در آن بازی می‌کند.
اما نکته‌ای که در این بین وجود دارد، این است که زمانی که فوتبال امارات هنوز حرفه‌ای نشده بود، ما سه‌بار قهرمان جام ملت‌های آسیا شده بودیم و میزبانی این رقابت‌ها و بازی‌های آسیایی را برعهده داشتیم اما آنها در ورزش توانستند امکانات خود را افزایش دهند و با ساخت ورزشگاه‌ها، میزبانی دو جام ملت‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۱۹ را بر عهده بگیرند. حالا سال‌هاست که امارات به یکی از گزینه‌های تیم‌های ایرانی از جمله استقلال و پرسپولیس برای تشکیل اردو تبدیل شده است. با این حال، اماراتی‌ها از لحاظ نیروی انسانی و استعداد همچنان حسرت داشتن بازیکنان ما را دارند و در نبردهای رو در رو به‌خصوص در بازی‌های ملی معمولاً بازنده هستند. اتفاقی که امیدواریم امروز هم رخ دهد و تیم ملی فوتبال کشورمان بتواند دست پر میدان را ترک کند و به‌غیر از صعود که قطعی شده، به‌عنوان تیم صدرنشین گروه راهی مرحله بعد شود. هرچند که مسائل فنی همه‌چیز در فوتبال نیست و باید به امکانات سخت‌افزاری کشورهایی نظیر امارات نیز دست پیدا کرد. چرا که ایران لایق بهترین‌هاست.