عباس محمدیان
مدرس دانشگاه و پژوهشگر حوزه علوم ارتباطات

دست بالا در جهانی شدن را کسانی دارند که پایشان در سرزمین هویتی شان محکم باشد. مثل درختان چندهزار ساله، ریشه‌های خود را به اعماق زمین فرستاده باشند. آن گونه که اگر رابطه زمین و آسمان به کلی هم قطع شود و قطره‌ای نبارد، اینان به ریشه، سهم آب خود را از دل زمین می‌گیرند و به زندگی ادامه می‌دهند. تشبیه انسان به درخت بر سبیل مَثَل است که بی‌مناقشه می‌توان بدان پرداخت و الا انسان بانی کاشت و داشت و حتی برداشت درخت است.
به همین خاطر است که صاحبان نهال‌های تازه کاشته شده هویتی، صاحبان هویت‌های دیر پا را به چشم رشک و حتی حسد نگاه می‌کنند. نتیجه نگاه با درون مایه حسادت هم معلوم است چیست. اگر نتوانند درخت را از ریشه درآورند، به دنبال تبر خواهند بود برای تنه شکن کردن آن. رویش پاجوش‌ها را هم به یک قوطی سم خشک کننده می‌توان ناکام گذاشت. مواجهه جهان استکباری اما بی‌تاریخ با ایران صاحب دیرینه از این جنس است. می‌خواهند ریشه‌های هویتی ما را بزنند. آن وقت خود را نه تنها با باد که با نسیمی هم که از اراده آنان برخیزد، هماهنگ خواهیم کرد. بودنی چنین عین نیستی است.
زندگانی‌ای که الفبایش را دیگران بنویسند، یک مرگ تلخ بیش نیست. ما خود باید الفبای‌مان را داشته باشیم. همه 32 حرف الفبا را هم باید فعال داشته باشیم حتی چ و پ و گ و ژ را. هویت ما و درختواره فکری- فرهنگی ما با این الفبا تجانس دارد. ما زبان فارسی را فراتر از یک زبان، یک هویت می‌دانیم که جغرافیا و تاریخ ما را تحت تأثیر سازنده داشته و دارد و ان‌شاءالله خواهد داشت. حتی به جرأت می‌توانیم زبان فارسی را در قامت پاسدار جغرافیای ایران هم نام نهیم.
در این زبان فاخر است که اسطوره به اسوه و الگوی رفتاری تبدیل می‌شود. در این زبان است که ما قهرمانان شاهنامه را در قامت رزمندگان مان تکثیر می‌کنیم. اندیشمندان‌شان را در هیأت نخبگان مان فرصت زندگی بدهیم.
برای ما هر کلمه فارسی، یک سنگر است، هر جمله یک خاکریز. شاید از این روست که رهبر انقلاب، با غیرت و تأکید می‌گویند: «راجع به زبان فارسی نگرانم؛ نگذارید فرسوده و ویران شود.» خیلی فراتر از بحث زبانی است. این زبان یعنی همه چیز. یعنی ذخیره راهبردی ملی برای همیشه. فقط حرف کلمات نیست که روح جاری در کلمات مورد نظر است؛ روحی که کلمات را در قامت کنشگران سازندگی، فعالان فرهنگی، امیدآفرینان زندگی و... جانمایی می‌کند. بیگانگان هم این را خوب درک کرده‌اند لذا در جنگی ناپیدا می‌خواهند با تضعیف زبان فارسی، توان ما را در دیگر عرصه‌ها بفرسایند. بدانیم برای جهانی شدن باید «خودمان» باشیم. هضم شدن در فرهنگ دیگران ما را جهانی نمی‌کند؛ جهان را از ما خالی می‌کند. پس خودمان بمانیم تا در جهان فردا هم با عزت و عظمت بمانیم.