محمد متینی‌زاده
عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع کشور

 اگر برای خوانندگانی که مخاطره ناشی از شکل‌گیری بلندمرتبه‌سازی بنیاد تعاون ارتش در مرز شمالی باغ گیاه‌شناسی ملی ایران را دنبال می‌کنند، بخواهم بگویم اکنون شرایط چگونه است، باید عرض کنم که قاضی دیوان عدالت اداری، رأی بر عدم دخالت داد (به عنوان اصلی‌ترین دلیل بتاجا)، و اکنون با اعتراض روی این قرار، به شعبه تجدیدنظر دیوان رفته است. از آن طرف تمامی کوشش‌های علمی و اجرایی مسالمت‌آمیز دیگر حتی برای توقف تا تصمیم‌گیری مناسب برای نجات گوهر یگانه ملی و بین‌المللی‌مان، نتیجه نداده است و پیمانکاران، سه‌شیفته مشغول ساخت‌و‌ساز هستند.
جدای از همه تخلفات صریح و روشنِ روی‌داده که دستگاه‌های نظارتی (مانند دادستانی کل کشور و سازمان بازرسی)، بعضی نمایندگان شورای شهر، دست‌اندرکاران وقت نهادهای مرتبط، استادان دانشگاه و متخصصان، اذعان دارند، هر چقدر در این موضوع، جلو آمدیم موضوعات عجیب‌تری را متوجه شدیم. یکی از آنها، اطلاعات پروانه پهنه شمالی باغ و داده‌ای است که بنیاد تعاون ارتش بیان داشته است: ساخت 3774 واحد برای 16500 نفر با سطح حدود 870 هزار مترمربع! یعنی هر واحد (با متوسط 50 مترمربع) به بیش از 4 سهم تقسیم شده و به سهامداران‌ واگذار شده است. مفهوم آن این است که به ‌هیچ‌ وجه، هدف بتاجا برای این واگذاری‌ها، مسکن‌سازی برای نیروهای محترم ارتش نبوده است بلکه کوشش کرده توانمندی مالی ایشان را که گفته می‌شود در سراسر ایران زندگی می‌کنند، افزایش دهد. طبیعی است که یکی از آن چهار نفر باید سهم سه نفر دیگر را بخرد و این امر با توجه به شرایط جامعه، طبقات اجتماعی و نیز قیمت نجومی منطقه 22 (به‌ویژه با منظر باغ گیاه‌شناسی ملی ایران) کمی دشوار به نظر می‌رسد. بنابراین، تصور اینکه فقط درصد بسیار کمی از آن 16500 نفر صاحب خانه شوند، دور از ذهن نیست.
آیا نمی‌شود برای توانمندسازی این گروه از مردم‌مان، فکر دیگری کرد و چاره مناسبی اندیشید؟
باور کنید که مرزها فقط چهار دیواری کشورمان نیست، باغ پژوهشی، آموزشی، فرهنگی و تاریخی منحصر به‌فرد خاورمیانه با بیش از 4000 گونه و 60 هزار پایه هم مرز دارد، مرزهایی که بر پایه دانش و پژوهش بنا شده و با توان و عشق هزاران نفر به اینجا رسیده است.