حسین تفنگدار
نویسنده و کارگردان تئاتر

من از گونه «تئاتر فرنگی» که آموخته بودم، کارم را شروع کردم و بعد به «نمایش ایرانی» رسیدم. به هرحال یکی از بارزترین دلایل برای پرداختن به نمایش ایرانی، عرق ملی است. به این فکر کردم که من به عنوان یک ایرانی چرا باید برای پرداختن به گونه‌های اروپایی تلاش کنم. به این فکر کردم که بهتر است اول مدل‌های خودمان را یاد بگیرم و بعد به سراغ گونه‌های غیرایرانی بروم. اگر توجه کنید، برخی از دوستان از نمایش‌های آیینی سنتی شروع می‌کنند و سپس به مدل‌های فرنگی می‌رسند. این روال برای من برعکس بوده. از طرفی می‌بینم بزرگانی چون مرحوم علی حاتمی و همینطور زنده‌یاد محمود استاد محمد همواره روی نمایش ایرانی تمرکز داشته‌اند. اهمیتی وجود داشته که این بزرگان چه در فیلم‌ها و چه در تئاترهای‌شان به نمایش ایرانی پرداخته‌اند. نمایش ایرانی برخلاف نمایش فرنگی بشدت بر صداقت تکیه دارد. به طور مثال در نمایش فرنگی و البته کلاسیک بازیگر چنان نقش اتللو را بازی می‌کند و صحنه چنان ساخته می‌شود که تماشاگر آن را باور کند و همه چیز باورپذیر باشد. نمایش ایرانی اینطور نیست. این صداقتی که روی آن تأکید دارم در نوع اجرای نمایش ایرانی است. بازیگران در نمایش ایرانی یا «تقلیدچی» و یا «شبیه‌خوان» هستند. بازیگر نمایش ایرانی با صداقت می‌گوید، من در اثر فلان شخصیت هستم، اما به اتفاق دیگر بازیگران همه چیز را برای شما بازی می‌کنیم.
 |  بخشی از گفته‌های نویسنده و کارگردان نمایش «ورا نام تهمینه سهراب کرد» با ایلنا