رأی منفی ایالات متحده به قطعنامه اخیر شورای امنیت سازمان ملل برای توقف حملات بی‌امان اسرائیل علیه مردم بی‌دفاع غزه، اطمینان خاطری برای تل‌آویو بود که بدون نگرانی از هرگونه مجازاتی به کشتار مردم غزه ادامه دهد. این چهارمین باری بود که امریکا در دو ماه گذشته اقدام به مخالفت و وتوی قطعنامه در شورای امنیت می‌کرد. «میدل ایست آی» در گزارشی به رویدادهای احتمالی در پی وتوی قطعنامه آتش‌بس از سوی امریکا پرداخته و معتقد است، امریکا برای تحقق اهداف خود در جنگ جاری، در ارزیابی وضعیت کنونی، ظرفیت و توان واکنشی کشورهای حامی محور مقاومت، بویژه جمهوری اسلامی را کمتر از ظرفیت واقعی این کشورها محاسبه کرده است.

بازندگان از پیش معلوم
مقام‌های امریکایی در حالی سراسیمه در حال رفت و آمد به خاورمیانه هستند و در ظاهر می‌کوشند از رسیدن جنگ اسرائیل در غزه به نقطه جوش ممانعت به عمل آورند که واشنگتن در نبرد دیپلماتیکی که در صحنه بین‌الملل برای متوقف کردن جنایات تل‌آویو جریان دارد، تمام و کمال در کنار این رژیم قرار گرفته اما این در حالی است که هشدارهایی که جمهوری اسلامی و جبهه مقاومت در صورت تداوم ابعاد جنایت محور
امریکایی- اسرئیلی مطرح کرده‌اند، از همین حالا تبدیل این پیش‌بینی به واقعیت را محتمل می‌کند که فرستادگان نظامی امریکا به آب‌های خلیج فارس را نباید چیزی جز «بازندگان از پیش معلوم» توصیف کرد.
بنابراین در حالی که «بنیامین نتانیاهو»، نخست‌وزیر تندرو رژیم صهیونیستی به پشتوانه حمایت همه‌جانبه همپیمانش این تهدید «یوآو گالانت»، وزیر دفاع اسرائیل را که مدعی شده بود «آنچه در غزه انجام می‌دهیم، می‌توانیم در بیروت نیز انجام دهیم»، تکرار کرد، فراموش کرده بود که در پیش‌بینی خود از آینده جنگ تنها نباید به معادلات جاری دل خوش کند. این مهم را پیش‌تر حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه ایران در مواضع متعددی که در پی رایزنی با ارکان مختلف جبهه مقاومت از سر گذرانده بود، مورد تأکید ویژه قرار داده و هشدار داده بود که اگر جنایات جنگی و نسل‌کشی اسرائیل ادامه یابد، سناریوی سخت‌تر و پیچیده‌تر مقاومت اجرا خواهد شد. به گفته او«رهبران مقاومت اجازه نخواهند داد رژیم صهیونیستی در غزه هر کاری می‌خواهد بکند و سپس به جبهه‌های دیگر مقاومت برود.»
 
بی‌سابقه‌ترین خسارات در انتظار امریکاست
وتوی قطعنامه آتش‌بس جنگ، بیش از هر چیز بر درستی روایت رسمی جمهوری اسلامی ایران از بازی دوگانه ایالات متحده در صحنه جنگ صحه گذاشته است. وقتی «محمد شیاع السودانی»، نخست‌وزیر عراق فردای سفر شبانه وزیر خارجه امریکا به بغداد راهی تهران شد تا پیام واشنگتن مبنی بر درخواست از ایران برای کمک به کنترل دامنه جنگ را به مقام‌های کشورمان برساند. وزیر امور خارجه ایران، این پیام را متناقض با رویکرد عملی امریکا دانست و آن را اقدامی برای خرید زمان توصیف کرد. اما حمایت واشنگتن از تداوم جنگ در حالی صورت گرفته که این کشور با بحران اوکراین هم دست و پنجه نرم می‌کند و تحولات جاری هم نشانه‌های شکست این کشور در تحقق اهداف خود در اوکراین را هویدا کرده است اما اگر دایره جنگ غزه به تلافی بازی دوگانه امریکایی با گشوده شدن جبهه جدید از سوی مقاومت آنگونه که مقام‌های ایرانی از آن سخن گفته‌اند، گسترش یابد، بعید نیست که ایالات متحده با بی‌سابقه‌ترین خسارات مادی و انسانی روبه‌رو شود. به نظر می‌رسد تجهیزات بزرگ نظامی از جمله ناوهای امریکایی که با هدف کمک به اسرائیل برای تشدید جنایات بیشتر به آب‌های منطقه ارسال شده است، از نخستین اهداف در تیررس گروه‌های مقاومت باشد.
 
هشدارهای داخلی به دولت بایدن
در همین رابطه رسانه امریکایی «نیویورک تایمز»، در تحلیلی اشاره کرده که «مقامات امنیت ملی امریکا بیم آن دارند که یک اشتباه محاسباتی در بحبوحه حملات تلافی‌جویانه، همراه با اعتقاد هر یک از طرفین مبنی بر اینکه طرف مقابل نمی‌خواهد درگیری بزرگ‌تری به وجود آید، می‌تواند دقیقاً همان را آغاز کند؛ یک درگیری منطقه‌ای، تنها ۲ سال پس از پایان ۲۰ سال جنگ ایالات متحده در خاورمیانه و جنوب آسیا» به اعتقاد این رسانه «تاکنون، هیچ یک از حملات تلافی‌جویانه‌ای که علیه پایگاه‌های نظامی امریکا در منطقه رخ داد، موجب تشدید تنش نشده است؛ زیرا از زمان عملیات 7 اکتبر، مقامات اطلاعاتی این کشور، «بایدن» را در مورد خطر یک جنگ گسترده‌‌تر که می‌تواند پای ایران را هم به آن باز کند، آگاه کرده‌اند. نهادهای اطلاعاتی در چندین هفته اخیر ارزیابی کرده‌اند که ایران می‌خواهد از یک درگیری گسترده‌تر اجتناب کند، این ارزیابی حداقل در حال حاضر همچنان پابرجاست.»
 
عامل اصلی استمرار جنگ
ایالات متحده در حالی در طول هفته‌های گذشته شمار زیادی از تجهیزات نظامی از جمله دو ناو هواپیمابر و کشتی‌های جنگی همراه خود - یکی به شرق دریای مدیترانه، دیگری در نزدیکی خلیج فارس و همچنین یک نیروی عملیات آبی - خاکی متشکل از تفنگداران دریایی به همراه ده‌ها هواپیمای جنگی اضافی- را در حمایت از اسرائیل به منطقه ارسال کرده است که مقام‌های این کشور، ایران و گروه‌های مقاومت را به حملات مکرر موشکی و پهپادی علیه نیروهای امریکایی در عراق و سوریه متهم می‌کنند.  هر چند دولت «بایدن» رویکرد کنونی خود مبنی بر ارسال تجهیزات پیشرفته نظامی را ناظر به اجرای استراتژی بازدارندگی می‌داند، اما رأی منفی به قطعنامه توقف جنگ آن هم در حالی که اسرائیل به پشتوانه این تجهیزات پیشرفته بی‌محابا حملات خود را علیه غیر نظامیان افزایش داده و شمار شهدای غزه را به بیش از 18 هزار نفر رسانده است، نه‌تنها در چهارچوب یک پارادایم بازدارنده معنا نمی‌شود بلکه فارغ از شراکت تمام‌عیار و صحنه‌گردان اصلی جنگ نیست. این چنین است که به گفته ناصر کنعانی، سخنگوی وزارت امور خارجه، دولت امریکا نشان داد که در مسأله جنگ جاری علیه مردم در غزه بخشی از راه‌حل نیست بلکه بخشی از تداوم و استمرار جنایت جنگی و نسل‌کشی علیه مردم مظلوم غزه است. به گفته او، دولت امریکا نشان داد که یک‌تنه در مقابل جامعه جهانی ایستاده است.

بــــرش

۳۲ همدست صهیونیست‌ها در جنایات جنگی علیه غزه
قطعنامه برقراری آتش‌بس در غزه  روز گذشته در حالی با اکثریت آرا در مجمع عمومی سازمان ملل به تصویب رسید که ۳۲ عضو این سازمان همچنان بر حمایت کورکورانه خود از رژیم صهیونیستی پافشاری کرده و هم‌دستی خود را در نسل‌کشی کودکان غزه نشان دادند.
به گزارش ایسنا، در رأی‌گیری  مجمع‌عمومی سازمان ملل بر سر قطعنامه‌ای درباره آتش‌بس فوری در غزه، ۱۰ عضو این سازمان از جمله امریکا، انگلیس و رژیم صهیونیستی به آن رأی منفی دادند. علاوه بر این، ۲۳ کشور عضو سازمان ملل نیز به این قطعنامه رأی ممتنع دادند و حمایت خود از رژیم صهیونیستی را تلویحاً به واشنگتن و تل‌آویو مخابره کردند.  اتریش، جمهوری چک، گواتمالا، رژیم صهیونیستی، لیبریا، میکرونزی، نائورو، پاپوآ گینه نو، پاراگوئه، امریکا به این قطعنامه رأی منفی و آرژانتین، بلغارستان، کیپ‌ورد، کامرون، گینه استوایی، گرجستان، آلمان، مجارستان، ایتالیا، لیتوانی، مالاوی، جزایر مارشال، هلند، پالائو، پاناما، رومانی، اسلواکی، سودان جنوبی، توگو، تونگا، اوکراین، انگلیس و اروگوئه نیز به آن رأی ممتنع دادند.  عدم موافقت این کشورها با قطعنامه پیشنهادی سازمان ملل در حالی است که این سند حتی از منظر قانونی الزام‌آور نبود و این بدین معناست که اگر این کشورها - دست‌کم در ظاهر امر - نشانی از مخالفت با جنایات جنگی رژیم صهیونیستی در غزه بروز می‌دادند، چیزی از ارادت حقیقی آنها به این رژیم کاسته نمی‌شد.