من جاده ورزش دختران را هموار کردم
آزاد پور: خوشحالم کسی نتوانسته طلایم را تکرار کند
فائزه زمانی
خبر‌نگار
خدیجه آزادپور ستاره‌ای بود که غروبش به اندازه طلوعش سریع بود، احتمالاً هنوز چهره خندان او با پرش قاطعانه‌اش روی سکوی بازی‌های آسیایی گوانگجو از یادها نرفته است، اما این طلا چندان هم برای او خوش یمن نبود.
4 سال بعد در جریان اردوهای تیم ملی برای حضور در بازی‌های آسیایی اینچئون بود که به بهانه مثبت شدن تست دوپینگش و یک سری حواشی با یک بلیت بدون بازگشت از تیم ملی کنارگذاشته شد، هرچند که بعدها تست دوپینگش منفی شد تا حداقل تبرئه شود.
او حالا بعد از سال‌ها با بازکردن سفره دلش معتقد است او بوده که جاده خاکی ورزش دختران را آسفالت کرده اما با بی‌رحمی از جاده‌ای که خود ساخته به بیرون پرت شده است. آزادپور به‌عنوان تنها دختر طلایی تاریخ تیم ملی ووشو خوشحال است که کسی نتوانسته طلایش در بازی‌های آسیایی را تکرار کند تا هنوز هم پرچمدار ووشوی دختران باشد.
او بعد از مدت‌ها سکوت حالا از فعالیتش در این سال‌ها می‌گوید: «در تمام این سال‌ها مشغول زندگی کردن بودم. فعالیتم در رشته موی تای صحت ندارد و در هیچ رشته رزمی دیگری بجز ووشو ورود نکردم.»
آزادپور همچنین در واکنش به ناپدید شدن یکباره‌اش از ووشو گفت: «من اولین طلای تاریخ ووشوی زنان و همچنین ورزش دختران در بازی‌های آسیایی را گرفتم، هنوز که هنوز است کسی نتوانسته طلای من را تکرار کند، از این بابت هم خوشحال هستم و هم ناراحت چراکه ووشوی زنان دیگر رنگ این طلا را به خود ندیده است.
سال‌هاست به دنبال تکرار مدال و افتخارات من هستند، می‌توانستند از خود من برای تکرار این مدال استفاده کنند اما من را حذف کردند.
بعد از بازی‌های آسیایی سال 89 در مدت یک‌سال، 5 طلای متوالی گرفتم. بعد از آخرین طلا در لیگ ایران، از ناحیه زانو مصدوم شده و رباط دادم، یک سالی خداحافظی کردم اما دوباره برگشتم و با وجود یک سال دوری در ویتنام هم طلا گرفتم.
در اردوهای قبل از بازی‌های آسیایی اینچئون بهترین بازیکن داخل اردو بودم و حتی به جرأت می‌توانم بگویم از بازی‌های آسیایی گوانگجو هم بهتر بودم و اگر به اینچئون اعزام می‌شدم می‌توانستم دومین مدالم در بازی‌های آسیایی را بگیرم. وقتی دیدند زورشان به من نمی‌رسد، بازیکنان و مربی چینی تیم ملی با دسیسه انگ دوپینگ به من زدند و با وجود اینکه تست دوپینگم منفی شد اما فدراسیون من را کنار گذاشت و در وزن من یک نفر مثل شهربانو منصوریان را به بازی‌های آسیایی اینچئون اعزام کرد که نتوانست مدال بگیرد.
بعد از من در 60 کیلوگرم کسی نتوانست طلا بگیرد و دیگر هم کسی نمی‌تواند بگیرد.
کلید طلایی شدن این وزن در دستان من بود اما نخواستند که درب صندوقچه‌ام را بازکنم تا از دانش من در این وزن استفاده کنند.»