حمله 7 اکتبر حماس ضعف اطلاعاتی و دفاعی رژیم صهیونیستی را آشکار کرد
پایان افسانه شکست ناپذیری تل آویو
شمس‌الدین شیتو، وزیر حمل و نقل و انرژی‌های تجدیدپذیر الجزایر
مترجم: راضیه خوئینی
دیوید بن گوریون، اولین نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی زمانی گفته بود: «اگر یک رهبر عرب بودم، هرگز هیچ توافقنامه‌ای با اسرائیل امضا نمی‌کردم، این یک امر طبیعی است. ما کشورشان را از آنها ربوده‌ایم.»
روز 7 اکتبر، حمله برق آسای حماس به کشته و زخمی شدن صدها اسرائیلی منجر شد؛ رخدادی که مانند یک شوک الکتریکی برای رژیم صهیونیستی بود؛ رژیمی که بیهوده تصور می‌کرد توسط گنبد آهنین محافظت کامل می‌شود! موشک‌ها عبور کردند و مبارزان حماس توانستند دیوار آهنین را در هم بشکنند. این حمله طبیعتاً توسط غرب محکوم شد اما اسرائیل فهمید آسیب‌پذیر است. پس خشم جای خود را به قتل عام مردم بی‌گناه داد و بسیاری از سیاستمداران غربی پیشنهاد ریشه‌کن کردن حماس را دادند.
در این میان متوجه غیبت اعرابی می‌شویم که به بهانه عصبانیت از حماس سکوت اختیار کرده‌اند، با این استدلال که بسیاری از مردم غزه برای زنده نگه داشتن آرمان فلسطین طی 100 سال دیگر شهید خواهند شد. مردم فلسطین آسیب خواهند دید، ولی این مشکلی را حل نمی‌کند. 100 سال دیگر ما هنوز درباره فلسطین صحبت خواهیم کرد، اما این مردم می‌خواهند آزاد باشند و در صلح زندگی کنند.
برای این امر، اسرائیل باید بپذیرد، نمی‌تواند حتی به قیمت فداکاری غیراخلاقی فرزندانش به نقض نظم اخلاقی ادامه دهد، مانند آنچه که در ماجرای قلعه ماسادا رخ داد؛ جایی که محاصره‌شدگان یهودی به جای پذیرفتن شکست مقابل رومیان، دسته جمعی خودکشی کردند.
دوره‌ای تهاجمی
حماس 7 اکتبر 2023، ساعت 6 صبح به سرزمین‌های اشغالی حمله کرد؛ عملیاتی به مناسبت پنجاهمین سالگرد «جنگ اکتبر 1973» (یوم کیپور) که طی آن مبارزان فلسطینی سوار بر وسایل نقلیه، قایق‌ها و حتی پاراگلایدرهای موتوری به مناطق شهری اسرائیل از جمله اشکلون، سدیروت و اوفاکیم نفوذ کردند. حماس در حمله 7 اکتبر، تجهیزات نظامی را تصرف کرد و صهیونیست‌ها را گروگان گرفت. به گفته رژیم صهیونیستی «بیش از 200 اسیر» به دست حماس گروگان گرفته شدند. ارتش صهیونیستی بیش از 5000 گلوله فلسطینی را شمارش کرد و با حملات هوایی پاسخ داد و ساختمان‌های مرتبط با حماس در غزه را ویران کرد.
به گفته لویی ایمبرت: «حماس می‌تواند به خود ببالد که با موفقیت، مرگبارترین عملیات جنگی علیه رژیم صهیونیستی از سال 1948 را انجام داده است. حماس در عرض چند ساعت به همه اهداف عملیاتی خود دست یافت و توانست به 29 نقطه از «دیوار امنیتی» که غزه را احاطه کرده، نفوذ کند. این جنبش، دولت صهیونیستی را از اعتماد بیش از حد به ساختار گرانقیمت خود که مجهز به فناوری‌های پیشرفته است، بازداشت؛ ساختاری که پس از درگیری سال 2014، از اکثر نفوذها حتی از طریق تونل‌ها جلوگیری کرده بود. حماس توانست تجهیزات و تدارکات عملیاتی خود را که لزوماً طولانی و پیچیده بود، از سازمان اطلاعاتی اسرائیل پنهان کند. این عملیاتی قدرتمند در محدوده کوچکی به طول 50 کیلومتر بود که تحت محاصره کامل صهیونیست‌ها قرار دارد؛ جایی که 2 میلیون فلسطینی در کنار هم زندگی می‌کنند.
وضعیت انتقاد از اسرائیل در اروپا
انتقاد از رژیم صهیونیستی در کشورهای غربی از جمله فرانسه غیرممکن است و متحمل اتهامات و مجازات‌هایی خواهد شد. در واقع رژیم صهیونیستی در جهان توسط شبکه‌ای گسترده پشتیبانی می‌شود. از جمله در ایالات متحده توسط کمیته روابط عمومی امریکا-اسرائیل موسوم به ایپک، در بریتانیا، آلمان و معروف‌تر از همه در فرانسه تحت عنوان کریف (شورای نمایندگی نهادهای یهودی). با این حال بسیاری از یهودیان در کشورهای اروپایی از جمله فرانسه از رژیم صهیونیستی انتقاد می‌کنند و حامی صلح هستند. اما کریف از سیاست اسرائیل حمایت بی‌قید و شرط می‌کند و فرانسویان منتقد، متهم به حمایت از نابودی اسرائیل و یهودستیزی می‌شوند که مجازات‌هایی همچون زندان و جریمه نقدی دارد. بنابراین شاهدیم که در کشورهای غربی امکان برگزاری تظاهرات در حمایت از اسرائیل ممکن است اما در حمایت از فلسطینی‌ها جرم به شمار می‌آید.
تخریب شکست ناپذیری اسرائیل
از نظر تیری میسان، نویسنده کتاب 11 سپتامبر؛ «درگیری خونینی که پس از 75 سال بی‌عدالتی در فلسطین آغاز شد، مرگبار و ناعادلانه خواهد بود. از منظر حقوق بین‌الملل، فلسطینی‌ها حق و وظیفه دارند در برابر اشغالگری اسرائیل مقاومت کنند، همان‌طور که اسرائیلی‌ها حق و وظیفه خود می‌دانند تا به این حمله پاسخ دهند. نتانیاهو، نخست‌وزیر صهیونیستی اعلام کرد که اسرائیل در حال جنگ است زیرا صهیونیست‌ها برای اولین بار در سرزمین‌های اشغالی هدف حمله قرار گرفتند. این جنگی بسیار مرگبار و نامحدود خواهد بود. اسرائیل می‌تواند نظم را به نفع خود بازگرداند، اما هرگز نمی‌تواند پیروز شود.»
عملیات کنونی ترکیبی از یک موشک‌باران وسیع با هدف زمینگیر کردن گنبد آهنین و 22 حمله زمینی به خاک اراضی اشغالی بود. برای اولین بار در فلسطین، مراکز فرماندهی اسرائیل هدف قرار داده شدند. هدف از گروگان گیری‌ها این است تا بتوانند درباره 1256 زندانی فلسطینی مذاکره کنند. نفوذها از طریق زمین، دریا و هوا (با میکرولایت) صورت گرفت. اسرائیل موفق به شناسایی موشک‌ها شد، اما قادر به نابود کردن همه آنها نبود. حداقل 3000 راکت از 7000 شلیک را خنثی کرد. شبکه‌های اجتماعی و شبکه‌های تلویزیونی عربی نشان دادند که حماس چندین تانک و پاسگاه مرزی در غرب باریکه غزه را تصرف کرده است. این عملیات دست‌کم ۱۵۰۰ کشته و ۳۴۰۰ زخمی در طرف اسرائیلی برجای گذاشت.
چگونه به اینجا رسید؟
تیری میسان ادامه می‌دهد: آنچه در حال رخ دادن است، نتیجه 75 سال ظلم و نقض قوانین بین‌المللی است. ده‌ها قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد توسط اسرائیل نقض شده است، بدون اینکه هیچ تحریمی علیه این رژیم اعمال شود. اسرائیل رژیمی بی‌قانون است که از فساد و ترور تقریباً همه رهبران سیاسی فلسطین دریغ نکرده و تعمداً از توسعه اقتصادی در سرزمین‌ها جلوگیری کرده و به ظاهر از ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی که تحت کنترل خودش باشد، حمایت می‌کند. ناامیدی و رنج انباشته شده در برخی فلسطینی‌ها در طول 75 سال آنها را به ستوه آورده تا دست به اقداماتی زنند که از این شرایط و آنچه که حاصل رفتارهای خشونت‌آمیز ظالمانه و رها شدن توسط جامعه بین‌المللی برای مدتی طولانی است، رها شوند. راه خروجی از وضعیت فعلی برای هر دو اردوگاه وجود ندارد. اسرائیل پس از سه چهارم قرن جنایت، دیگر نمی‌تواند ادعای زیادی داشته باشد و اکنون جمعیت آن دچار شکاف شده است. طی ماه‌های گذشته، «صهیونیست‌های نفی‌گرا»، یعنی پیروان ولادیمیر ژابوتینسکی اوکراینی که طرفدار برتری‌گرایی یهودی بودند، علی‌رغم مخالفت اکثریت مردم و تظاهرات‌های گسترده در تل‌آویو قدرت را در دست گرفتند. جوانان آنها که آرزوی زندگی در صلح را دارند، از خدمت در ارتشی که به اعراب ظلم می‌کند، امتناع می‌ورزند، اما همچنان به آنها می‌پیوندند تا از خانواده و سرزمین خود دفاع کنند. این در حالی است که به آنها اعتقادی ندارند. مدت 75 سال، تل آویو تمام تلاش خود را برای انکار برابری برای همه، چه یهودی و چه عرب، انجام داده است. نتانیاهو در مواجهه با آنچه که تهاجم فلسطینی می‌نامد، وعده پیروزی داده است. اما منظورش چیست؟ درواقع کشتن تمام مبارزان حماس، بی‌عدالتی 75 ساله را حل نخواهد کرد. زیرا فرزندانشان مشعل آنها را به دست خواهند گرفت، همان‌طور که خودشان مشعل پدرانشان را در دست گرفتند.
به عقیده تیری میسان، ترکیه نیز درگیر این نبرد خواهد بود؛ چرا که رئیس‌جمهور ترکیه با بیرون آمدن از سایه، در 8 اکتبر خواستار اعمال قطعنامه‌های شورای امنیت درباره فلسطین شد. رجب طیب اردوغان روز یکشنبه 8 اکتبر در مراسم افتتاح کلیسای ارتدکس سریانی اعلام کرد: «ایجاد آرامش، صلح پایدار و ثبات در منطقه از طریق حل مسأله فلسطین مطابق با قوانین بین‌المللی اولویت اصلی است و ما بر آن تمرکز داریم و برافروختن آتش به نفع هیچ کس، از جمله غیرنظامیان دو طرف، نخواهد بود. ترکیه آماده است تا حداکثر توانایی خود را برای پایان دادن به درگیری‌ها در سریع‌ترین زمان ممکن و کاهش تنش انجام دهد.»
همه رهبران غربی اقدامات حماس را محکوم و از اسرائیلی‌ها حمایت می‌کنند. اما در گذشته هیچ کاری برای رفع بی‌عدالتی علیه مردم فلسطین انجام نداده‌اند و این مواضع اصولی آنها نشان می‌دهد که اکنون هم کاری نخواهند کرد. روسیه و چین با اتخاذ مواضع خنثی و امتناع از جانبداری از فلسطینی‌ها یا صهیونیست‌ها، خواهان اعمال قوانین غربی نبوده و تنها خواهان اجرای قوانین بین‌المللی هستند.
شگفتی آفرینی حماس
حمله غافلگیرانه حماس به اسرائیل موجی از شگفتی ایجاد کرد، آنقدر که این حملات را با 11 سپتامبر مقایسه می‌کنند. عملیاتی که با وجود سیستم دفاع هوایی متحرک «گنبد آهنین»، با قابلیت رهگیری راکت‌های کوتاه برد موفقیت‌آمیز بود؛ یک سامانه پیکان اسرائیلی-امریکایی که آلمان تصمیم گرفته تا سال 2025 از آن برخوردار شود. در واقع آلمان قرار است قراردادی به ارزش بیش از 3 میلیارد یورو برای خرید سیستمی امضا کند که شاهد شکست اخیر آن در سرزمین‌های اشغالی بود. چگونه اسرائیل از این رفت و آمدها بی‌خبر ماند؟ چطور ممکن است، سیستم‌های دفاعی آنها شکست بخورد؟ پس نمی‌توان این را فقط یک شکست اطلاعاتی در نظر گرفت.
این در حالی است که از برخی جهات به نظر می‌رسد اسرائیل دچار اشتباه محاسباتی شده است. آن‌طور که یک افسر نیروهای ذخیره اسرائیل با اعتراف به اینکه «اسرائیل گمان می‌کرد حمله از لبنان و از سوی حزب‌الله صورت بگیرد» افزود: «سناریوی نظامی فرضی بر اساس حمله حزب‌الله از شمال پیش‌بینی شده بود؛ نه هجوم حماس از غزه.» او در روزنامه «تایمز اسرائیل» نوشت: «هیچ کس فکر نمی‌کرد حماس از چنین ظرفیتی برخوردار باشد بویژه باوجود پوشش اطلاعاتی شاباک (دستگاه امنیت داخلی اسرائیل) و اطلاعات نظامی ارتش اسرائیل.»
از طرفی نویسندگانی چون ماریوس شاتنر و فردریک شیلو شباهتی میان وقایع سال 1973 و حوادثی که امروز اسرائیل را تحت تأثیر قرار می‌دهند، ترسیم می‌کنند. مانند رویدادهای سال 1973 که هیچ گونه هشداری وجود نداشت؛ این همان گیجی و شوک روانی است. در سال 1973، دولت کارگری گلدا مایر این موضوع را نادیده گرفت و ترجیح داد به تضمین‌های گمراه کننده اطلاعات نظامی مبنی بر اینکه اعراب جرأت مقابله با برتری ارتش اسرائیل را ندارند، بچسبد. ولی در حمله یوم کیپور غافلگیر شدند. اکنون نیز اسرائیل برای اولین بار است که پس از سال 1973 اعلان وضعیت جنگی می‌کند. این به تنهایی جنگ را تبدیل به یک جنگ منطقه‌ای می‌کند.
جنگ‌طلبی نتانیاهو
برخی در رسانه‌های اجتماعی با بی‌فکری، شکست‌ها را به حس جنگ طلبی نتانیاهو و تلاش شیطانی او برای متحد کردن صهیونیست‌ها از طریق جنگ و تصرف غزه توجیه می‌کنند. در واقع صهیونیست‌ها به گروه‌هایی نفوذ می‌کنند و به اعضای آنها برای به دست آوردن اطلاعات پول می‌دهند. هدف آنها تخریب زیرساخت‌های غزه به عنوان یک عامل بازدارنده است و با وجود چنین شبکه اطلاعاتی‌ای شکست این رژیم را عجیب می‌دانند. اسرائیل از دیرباز از ترور دشمنان خود در ایران و دیگر نقاط جهان استفاده کرده است. اطلاعات مبادله شده میان رژیم صهیونیستی و متحدان و حتی کشورهای عربی بسیار زیاد است. بمباران و سفرهای نظامی علیه حماس بخشی از مأموریت‌های به اصطلاح ضدتروریسم اسرائیل است. ظاهراً هیچ یک از اینها نشانه‌های حمله را تشخیص نداده، یا حداقل به اندازه کافی سریع متوجه نشدند.
دیدگاه دوگانه غربی
جای تعجب نیست که ما متوجه دوگانگی غرب می‌شویم که در جنگ اوکراین از 40 قطعنامه سازمان ملل متحد به عنوان ابزاری برای اثبات قدرت خود و تحقیر اخلاقیات بهره می‌برد؛ قطعنامه‌هایی که توسط اسرائیل با بی‌عدالتی در حق مردم فلسطین نادیده گرفته شده‌اند. آنگاه می‌بینیم که کشورهای اروپایی همبستگی خود را با اسرائیل اعلام کرده و مجدداً بر «حق دفاع این رژیم از خود» تأکید کردند. آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، حمله حماس را محکوم کرد و از جامعه بین‌المللی خواست تلاش‌های دیپلماتیک برای جلوگیری از آتش افروزی بیشتر را انجام دهد.
علل وضعیت کنونی آپارتاید
بر اساس جدیدترین اخباری که منتشر شده است، از آغاز عملیات طوفان الاقصی تاکنون 1400 نفر از صهیونیست‌ها کشته و 5430 نفر زخمی شدند که حال برخی وخیم است. اما دیری نپایید که مردم غزه با پاسخ رژیم صهیونیستی مواجه شدند و نتانیاهو، گاز، برق و آب لوله کشی را در سراسر نوار غزه قطع کرد. مجازاتی که منجر به رنج وحشتناک و حتی مرگ طاقت‌فرسای ساکنان این باریکه با جمعیتی بیش از دو میلیون نفر خواهد شد. اگرچه غزه در حال حاضر یک منطقه باز است ولی اردوگاه کار اجباری روباز به شمار می‌آید که تحت محاصره صهیونیست‌هاست. یوآو گالانت، وزیردفاع صهیونیستی، شخصی نزدیک به نتانیاهو، از «حیوانات انسان‌نما» برای اشاره به فلسطینی‌ها استفاده کرد. همان طور که در تلمود (کتاب تفسیر خاخام‌ها بر تورات)، همه غیریهودیان با حیوانات مقایسه شده‌اند.
تحریریه ریوارول ادامه می‌دهد: «دیدن این نوکری بیمارگونه دولت‌های غربی، رسانه‌ها و طبقه سیاسی که بدون قید و شرط، بدون ظرافت، بدون محدودیت در کنار ظالم صهیونیست قرار می‌گیرند و کوچک‌ترین حرفی از خود نمی‌زنند، مأیوس‌کننده است. ما در کنار قوی‌ترین، پر سر و صداترین، تأثیرگذارترین و قدرتمندترین ایستاده‌ایم. رادیو یا تلویزیون فرقی نمی‌کند، از Cnews گرفته تا BFM، رادیو Shalom و غیره، همه جا سخن از تل‌آویو است.»
در سیاست استفاده از اتهام تروریسم علیه فلسطینی‌ها، فریب و ریاکاری آشکاری نهفته است. آیا LICRA (اتحادیه بین‌المللی علیه نژادپرستی و یهودستیزی) به طور منظم و بدون هیچ قید و شرطی از مقاومت خود در طول جنگ جهانی دوم تمجید نمی‌کند؟ رزمندگان مقاومت اگر در برابر اشغالگر مقاومت نمی‌کردند باید چه می‌کردند؟ در جریان آخرین جنگ الجزایر علیه فرانسوی‌ها، آیا مقاومت آنها نیز نامشروع بود؟ یعنی مقاومت فلسطینی‌هایی که با اشغال و استعمار اسرائیل مقابله می‌کنند، نامشروع است؟ آیا بمب‌هایی که به غزه اصابت می‌کنند مشروع، اما موشک‌هایی که به رژیم صهیونیستی اصابت می‌کنند، نامشروع هستند؟ به نام کدام اخلاق؟
غربی‌ها از اسرائیل به دلیل تقصیری که یکی از خودشان علیه یهودیان مرتکب شده است، حمایت می‌کنند. اما این فلسطینی‌ها هستند که باید در طول یک قرن تاوان اشتباه آنان را پس بدهند. اسرائیل باید قدرت خود را به رخ بکشد و به بهانه انتقام صهیونیست‌ها از حماس کشتار بی‌رحمانه و وحشتناک مردم غزه را رقم بزند. برق، آب و گاز غزه باید قطع شود و تأمین غذا برای 2.3 میلیون فلسطینی در زندانی روباز غیرممکن شود. می‌بینیم که دیگر تصمیمات جمعی در جهان عرب وجود ندارد و آرمان فلسطین یتیم است. کشورهای عربی بیش از هر زمان دیگری می‌خواهند روابط خود با اسرائیل را عادی کنند یا تبدیل به دست نشانده شوند.
منبع: AgoraVox