فائزه زمانی
روزنامه‌نگار

 
مدت‌هاست تنیس روی میز ایران در بستر بیماری است، بیماری که حالا عفونتش بالازده و تا مغز استخوانش را گرفته است، در این میان اما مسئولین این فدراسیون خود را به خوابی عمیق زده و پشت بهانه‌هایی مثل بی‌پولی و تحریم که از قضا برای همه است، پنهان می‌کنند.
باید دغدغه‌های دلسوزان این رشته را با جان و دل بشنوند تا این‌طور به نظر نرسد که تنیس روی میز به حال خود رها شده است.
محمود نظری دبیر سابق فدراسیون یکی از همین دلسوزان است که نگران عدم پشتوانه‌سازی تیم ملی و عدم حمایت نخبگان این رشته است، چیزی که می‌تواند به‌راحتی این رشته را از پای در بیاورد.
او عملکرد تیم ملی را در مسابقات قهرمانی آسیا کره جنوبی فقط درجا دانست: «ملی‌پوشان در این مسابقات بازی‌های نزدیکی انجام دادند اما درست پای مدال نتایج را واگذار کردند، این هم نشان‌دهنده تدارک ضعیف فدراسیون برای ملی‌پوشان است.
اگر اعزام‌های تیم ملی را با تیمی مثل هند مقایسه کنیم، متوجه می‌شویم که آنها در یک سال اخیر حداقل در چند تورنمنت شرکت کرده بودند، در حالی که ما خیلی کم‌تر از آنها در میادین حضور پیدا کردیم، آن هم از وضعیت اردوهایمان که سالی چندبارو نامنظم برگزار می‌شود. در کل در مسابقات قهرمانی آسیا کره جنوبی فقط عملکرد مهشید اشتری و افشین نوروزی خوب بود.
نوروزی که با پیروزی مقابل نفر چهارم دنیا کاری کرد کارستان و با این عملکرد درخشان، جواب بی‌توجهی‌ها و بی‌مهری‌های فدراسیون نسبت به خودش را داد.
باقی تیم اما عملکردی معمولی داشتند و می‌توانم به صراحت بگویم در این مسابقات درجا زدیم.
نیما و نوشاد عالمیان در مسابقات 2 نفره در بازی سرنوشت‌ساز مقابل کره جنوبی، گیم اول و دوم را از این تیم گرفتند، در گیم سوم و چهارم هم تا اواسط ست جلو بودند اما بازی را واگذار کردند، گیم آخر را هم از کف دادند تا درست پای سکو، دستشان از مدال کوتاه بماند. »
او ادامه داد:« اگر به عقب برگردیم، در ادوار قبل مسابقات قهرمانی آسیا، همین نوشاد و نیما پای مدال بازی را واگذار کرده بودند، 3-4 سال پیش هم در مسابقات انتخابی تیمی المپیک در پرتغال درحالی که افشین نوروزی کاپیتان تیم ملی می‌توانست به تیم و گرفتن این سهمیه کمک کند، به‌خاطر لج و لجبازی اصلاً اعزام نشد اما دیدیم که در همین مسابقات قهرمانی آسیا نفر چهارم جهان را شکست داد.
ما در سال‌های اخیر نتوانستیم تدارک خوبی برای نخبگانمان چه در سطح داخلی و چه بین‌المللی ببینیم که همین هم باعث شده است بارها و بارها پای مدال، حسرت به دل بمانند. از طرفی در زمینه پشتوانه‌سازی هم موفق عمل نکردیم.»

نخبگان فراری
امین احمدیان، آریا امیری، امیررضا عباسی و حمیدرضا شمس که برای اولین بار مدال برنز تیمی جوانان آسیا را گرفتند، الان دقیقاً کجا هستند؟
سیاست‌های فدراسیون و عدم برگزاری صحیح انتخابی‌های تیم ملی آنها را فراری داد.
همین امین احمدیان با شکست بازیکنی هندی به نام تاکار سهمیه المپیک جوانان را گرفت، حالا این تاکار هندی امسال در همین مسابقات قهرمانی آسیا حضور داشت، اما امین احمدیان اصلاً معلوم نیست کجا هست.

خبری از پشتوانه‌سازی نیست
نظری معتقد است در تیم ملی تنیس روی میز، چیزی به اسم پشتوانه وجود ندارد: «ما در این 4 سال کاری برای جوانانمان انجام ندادیم و حالا چیزی به اسم پشتوانه در تیم ملی نداریم.
الان افشین نوروزی 38 ساله است، نیما و نوشاد هم سی و خورده‌ای سن دارند، یک روز اگر اینها تصمیم به خداحافظی بگیرند، تکلیف تیم ملی چه می‌شود؟
یک‌شبه که نمی‌شود بازیکن ساخت، مخصوصاً در تنیس روی میز که باید با حضور در مسابقات مختلف از رنکینگ خوبی برخوردار شوی، که اینها یک شبه به دست نمی‌آید.
در بانوان هم که اصلاً فاجعه است، باید آرزو کنند که در سال به یک تورنمنت اعزام شوند، که این حقشان نیست.»

بهانه‌ای به نام بی‌پولی
دبیر سابق فدراسیون حالا بزرگ‌ترین مشکل فدراسیون را عدم برنامه‌ریزی درست می‌داند: «بزرگ‌ترین مشکل فدراسیون بی‌پولی نیست، مشکل اصلی عدم برنامه‌ریزی درست است.
فدراسیون نمی‌خواهد قبول کند که تیم‌های ملی نیاز به خونی تازه دارد و باید هرچه سریع‌تر در کادر فنی تغییرات ایجاد شود. بازیکنان بزرگ نیاز به مربیان بزرگی دارند.
در تمام لحظه‌هایی که پای سکو، مدال را از دست دادیم این بی‌هنری مربی بود، در واقع مربی کره جنوبی بود که در 2 نفره، مدال را از چنگ مربی ما در آورد.
بی‌پولی و تحریم برای همه فدراسیون‌ها وجود دارد، اگر هنر برنامه‌ریزی درست را نداریم، نیاز نیست روی صندلی ریاست بنشینیم.
وقتی بازیکنانمان بازی‌هایشان را خیلی نزدیک واگذار می‌کنند، نباید خوشحال بود بلکه باید گریست، چون آنها پتانسیلش را دارند اما به‌خاطر عدم حمایت‌ها و تدارکات لازم نتوانستند در جایی که باید نتیجه را به نفع خودشان حفظ یا برگردانند.
ما با گرفتن سهمیه جهانی هنر نکردیم، از اول مشخص بود که جزو ده تیم برترآسیا قرار گرفته و سهمیه جهانی را می‌گیریم.»

دلم برای تنیس روی میز می سوزد
نظری از لزوم نظارت وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک بر مسائل این رشته می گوید: «برایم جای تعجب دارد که چرا وزارت ورزش، رئیس و دبیرکمیته ملی المپیک و حتی شخص پولادگر در مسائل تنیس روی میز  ورود نمی‌کنند.
من دبیر فدراسیون بودم، یک روزه سمتم را ول کردم و رفتم، الان هم اگر چیزی می‌گویم صرفاً به‌خاطر این است که دلم برای تنیس روی میز می‌سوزد نه برای گرفتن صندلی.
هیأت رئیسه فدراسیون اگر توانایی کمک به این رشته را ندارند چرا بی‌خودی صندلی‌ها را اشغال کرده‌اند؟
اگر رئیس فدراسیون توانایی تأمین بودجه برای اعزام نخبگان خود به مسابقات مختلف را ندارد، چه اصراری به ماندن دارد؟