فائزه زمانی
روزنامه‌نگار

از وقتی یادمان می‌آید هدیه کاظمی همیشه در آسمان قایقرانی ایران درخشیده است. همین یک سال پیش مدال مسابقات قهرمانی آسیا را صید کرد و اخیراً هم به‌عنوان اولین دختر قایقران به دو فینال A مسابقات جهانی صعود کرد.
او که چشم امید کاروان ایران است، حالا نوبت درخشش‌اش در بازی‌های آسیایی رسیده است. هدیه قولی بابت مدال نداد اما قول داد با تمام توان قایقش را به آب‌های هانگژو بیندازد تا این‌بار مرواریدی دیگر در چین برایمان صید کند. وی بعد از این صعود تاریخی گفت:«مسابقات جهانی معمولاً بعد از مسابقات المپیک بالاترین سطح را در جهان دارد. مسابقات جهانی آلمان حکم انتخابی المپیک را داشت و همین حساسیت مسابقات را خود به خود بالاتر برده بود.برای اولین‌بار در تاریخ قایقرانی بانوان در کایاک 1000 و 200 متر به فینال A مسابقات جهانی صعود کردم. نتایجم در مسابقات جهانی، هم برای خودم و هم برای تیم خوب بود و از این بابت خوشحالم.»
کاظمی قول مدال در هانگژو را نداد اما قول داد برای بهترین نتیجه پارو بزند:«قایقرانی ایران رو به رشد بوده و آینده خوب و روشنی در انتظارش است. نتایج تیم در مسابقات جهانی هم نشان از میزان آمادگی ما دارد و امیدوارم این نتایج در بازی‌های آسیایی و انتخابی المپیک ادامه‌دار باشد.»
این قایقران یادآور شد:« ورزش هیچ وقت قابل پیش‌بینی نیست. در چند وقت اخیر بعضی رسانه‌ها شیطنت کرده و به نقل از من نوشته بودند که قول حضور روی سکوی بازی‌های آسیایی را می‌دهم، در صورتی که هیچ قولی در این‌باره نداده بودم، اما مهم‌ترین هدفم ارتقای نقره جاکارتا است. بابت این موضوع هم از لحاظ فنی و روانی هر کاری لازم باشد انجام می‌دهم. مطمئن باشید در هانگژو برای بهترین نتیجه پارو خواهم زد.»
وی در واکنش به شرایط تمرینی متفاوت رقبا گفت:«با وجود همین تفاوت‌هایمان با رقبا، در مسابقات اخیر خصوصاً مسابقات جهانی نتایج خوبی کسب کردیم. این نشان‌دهنده این است که با وجود این تفاوت‌ها از نظر امکانات و شرایط تمرین، خانواده قایقرانی کنار یکدیگر سعی در حل مشکلات دارند و گاهی مشکلات ریز را هم نادیده می‌گیرند.»
ملی‌پوش پرافتخار کشورمان که 5 سالی می‌شود پیگیر استخدامش در یکی از ارگان‌های ورزشی دولتی است، به در بسته خورده تا جایی که دیگر بی‌خیال این موضوع شده است: «طی این 5 سال هنوز هیچ اتفاق مثبتی در زمینه استخدامم نیفتاده است و تا همین 2 ماه پیش نیز همچنان با کمک سهرابیان، رئیس فدراسیون پیگیر بودم اما دیگر به خاطر فشار تمرین و مسابقات کشش ادامه دادن نداشتم و بعد از 5 سال خودم بی‌خیال استخدامم شدم.»