عملکرد مهدی یراحی در یک سال گذشته وی را تبدیل به خواننده جریان اپوزیسیون کرده است
ترانه‌های پوچ
فرهنگی / «روسریتو دربیار» عنوان یکی از کارهای جدید مهدی یراحی خواننده موسیقی پاپ ایران است که به تازگی در فضای مجازی منتشر کرده است. قطعه‌ای همسو با اغتشاشات و ناآرامی‌ها و شورشهای خیابانی سال قبل. اما ماجرا به همین جا ختم نمی‌شود. در پی این ماجرا خبرگزاری میزان اعلام کرده، در پی انتشار این ترانه غیرقانونی و خلاف اخلاق و عرف جامعه اسلامی از سوی این خواننده، برای وی پرونده قضایی تشکیل شده است و با تشکیل پرونده قضایی برای مهدی یراحی، برخورد مقتضی قضایی با وی صورت خواهد گرفت. ناگفته نماند تک آهنگ «روسریتو دربیار» نخستین کاراعتراضی یراحی نبوده و سال گذشته نیز سه ترانه با همین تم و مضمون منتشر کرد. قطعاتی همچون «سرود زن»، «قفس بس» با ترانه‌ای از شهیار قنبری و «سرود زندگی» که در حمایت از اغتشاشات سال گذشته شکل گرفت. بر این اساس، بی تردید خواننده از انتشار این تک آهنگ‌ها اهدافی در سر دارد.
مهدی یراحی متولد شهر اهواز است و اولین آلبوم رسمی‌اش با عنوان «منو رهاکن» سال ۱۳۹۰ منتشر شد و در ادامه آلبوم‌های دیگری همچون «امپراطور»، «مثل مجسمه»، «آینه قدی» و مجموعه‌های موسیقایی با عنوان «سه‌گانه اجتماعی اول، دوم و سوم» را عرضه کرد و در کنار آن در برخی از تیتراژهای تلویزیونی هم همکاری داشت. خواننده‌ای که در دوره جدی و رسمی فعالیتهای خود، توانست با ترانه‌های عاشقانه‌اش مخاطبان بسیاری جذب کند و به‌دنبال آن کنسرت‌های متعددی برگزار کرد. اما در گذر زمان روند فعالیتهای مهدی یراحی و محتوای آثارش تغییر پیدا کرد و جای ترانه‌های عاشقانه‌اش را، ترانه‌های اعتراضی گرفت و در ادامه علاوه بر اعتراض، سمت و سوی دیگری پیدا کرد. در ادامه این تغییر رویکرد حضور مجازی و فیزیکی‌اش در صحنه اغتشاشات چنان پررنگ شد که وی عملاً به بازوی هنری این ماجرا تبدیل شد. فعالیتهای غیرهنری یراحی در یک دهه قبل را می‌توان بعضاً با عنوان مسائل ملی مثل حمایت از کارون و اعتراض به آب آشامیدنی کارون و مسأله ریزگردها توجیه کرد. حتی قطعه «خاک» را که وی در کنسرت اسفند ماه ۱۳۹۵ به‌صورت پرفورمنس اجرا کرد و در این اجرا دو بازیگر به گِل و خاک آغشته بودند و خواننده و گروه نوازندگان ماسک زده بودند را می‌توان اعتراضی هنرمندانه به برخی مسائل دانست. یراحی در سال‌های قبل کم‌کم از عنوان هنری برای فعالیتهای غیرهنری‌اش استفاده میکرد. مثلاً در کنسرت دی ماه سال 97 و در زمان اعتراضات کارگران شرکت ملی فولاد اهواز، در همبستگی با کارگران زندانی، لباس فرمِ این کارگران معترض را بر تن کرد و روی صحنه آمد که واکنش‌های بسیاری در فضای مجازی داشت. یراحی، یک روز پس از این اتفاق، ویدیوکلیپ «پاره سنگ» از مجموعه آلبوم‌های «سه‌گانه اجتماعی» را منتشر کرد که بازتاب بسیاری در فضای مجازی و رسانه‌های خارجی داشت تا آنجا که این اثر به‌عنوان یکی از انتقادی‌ترین و سیاسی‌ترین ترانه‌ها بعد از انقلاب اسلامی معرفی شد. یراحی در نماهنگ این اثر ضد جنگ، لباسی نظامی بر تن و کلاه روسی به سر داشت و بازوبندی با طرح دولت آلمان نازی. این نماهنگ رسماً در افکار عمومی به‌عنوان توهین به دفاع مقدس و رزمندگان قلمداد شد و انتقادهای زیادی به وی شد. با اینکه مدل فعالیتهای یراحی در این سال‌ها او را در مظان ممنوع‌الکاری قرار می‌داد اما این حرف‌ها در حد چندماه باقی می‌ماند و وی باز روی صحنه کنسرت فعالیتی سیاسی را اجرا میکرد. در سال ۱۳۹۸، در کنسرت اهواز یک قطعه به یاد کشته‌شدگان اعتراضات آبان 98 خواند و در ادامه در پی تحریم جشنواره موسیقی فجر، با انتشار یادداشتی به حمایت از معترضان سقوط هواپیمای مسافربری اوکراینی پرداخت و عکس‌هایی مربوط با این موضوع در فضای مجازی منتشر کرد. یراحی در این سال‌ها هر چه میکرد فعالیت هنری نبود بلکه وی هنرش را ابزاری برای فعالیتهای سیاسی کلان علیه نظام جمهوری اسلامی قرار داده بود که هر چند با مماشات با وی برخورد می‌شد، او را در ادامه جری‌تر میکرد تا جایی که در شورشهای سال قبل رسماً با آهنگ‌هایی که اجرا کرد عملاً خود را در صف مخالفان جمهوری اسلامی قرار داد. تازه‌ترین فعالیت سیاسی وی در پوشش هنر همین آهنگ «روسریتو دربیار» بود که در آستانه سالگرد حوادث سال قبل منتشر شد و به نظر می‌رسد برای زمینه‌سازی رویدادهای احتمالی آینده باشد.
پرداختن به موضوعات اجتماعی و سیاسی به زبان هنر در بعد از انقلاب اسلامی هم بوده و هست و منعی بر این موضوعات نبوده اما مهم بیان ادبیات اعتراض و انتقاد است. طی این 4 دهه آثار مختلفی در گونه‌های مختلف هنری سینما، موسیقی، تجسمی، نمایشی و... عرضه شده که ممانعتی بر آن نبوده اما شکل فعالیت هنرمندانی چون مهدی یراحی، بیان اعتراض و انتقاد نیست بلکه هدف برانگیختن است که قطعاً این شیوه فعالیت در سلیقه مردم جامعه هم نخواهد بود و مخاطبانی نخواهد داشت.