احمدرضا احمدی درگذشت
شاعر نامدار و پیشکسوت کشورمان، احمدرضا احمدی که سال‌ها بود از ناراحتی قلبی رنج می‌برد و بارها در بیمارستان بستری شده بود، در سن ۸۳سالگی از دنیا رفت. این شاعر که در آغاز ورودش به دنیای شعر مورد حمایت فروغ فرخزاد قرار گرفت، از آغازگران سبک موج نو در دهه ۴۰ بود و در حوزه ادبیات کودک نیز فعالیت‌های چشمگیری داشت. از آثار او در حوزه شعر می‌توان به «دفترهای واپسین»، «دفترهای سالخوردگی»، «هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود» و «روزی برای تو خواهم گفت» و از آثارش در حوزه کودک و نوجوان می‌توان به «دیگر در خانه پسرک هفت صندلی بود»، «دخترک ماهی تنهایی» و «مزرعه گل‌های آفتابگردان» اشاره کرد. یادش گرامی!

قدرت بازنمایی تاریخ غنی و داستان‌های دلربا
علی اصغر عزتی‌پاک، نویسنده در اینستاگرامش درباره نمایش «هفت خان اسفندیار» نوشت: «افتخار ملت‌ها به قدرت و توان پیشینیان‌شان، با استناد به تاریخ و داستان(اساطیر و افسانه‌ها) و یادگارهای مادی‌اش نظیر عبادتگاه‌ها و قصرها و مقابر، امری معمول است. در روزگار ما اما این استنادها دیگر کارآیی‌شان را از دست داده است. امروز چشم و گوش‌ مردم به تجربه‌ها و یا شبه‌تجربه‌هاست. بنابراین، اگر ملتی نتواند شکوه و زیبایی ادعایی‌اش را پیش چشم بیاورد، قافیه را باخته است، چرا که تلقی به زبان نیامده‌ای وجود دارد که اگر ملتی در گذشته توان خلق ماجراهای مؤثر داشته، طبعاً امروز نیز توان بازنمایی‌‌شان را در هنر نمایش و ادبیات دارد. ما در این زمینه عقبیم! و چون نتوانسته‌ایم کامروایی‌های گذشته را بازنمایی کنیم، نشده که دل‌ها را تسخیر کنیم و موجه جلوه دهیم. دیگران البته کردند این‌ کارها را؛‌ در نمایش و یا سینما. متأسفانه دست ما ایرانیان، که تاریخ غنی و داستان‌های دلربا داریم، از آثار پرقدرت و شوکت خالی بوده در این میان و این یعنی که ما قدرت بازنمایی وقایع و داستان‌های بزرگ‌مان را کمتر داشته‌ایم و یعنی جا را برای بی‌اعتمادی به اصالت داستان‌ها بازگذاشته‌ایم. خبر خوش اما این است که انگار ققنوس هنر این مرز و بوم تردیدها در باب وجودش را دریافته است و جنبشی آغاز کرده این سال‌ها تا پر و بالی بگشاید و خودی بنماید. گواه این ادعا، توان بازنمایی قدرت است در نمایش موزیکال هفت‌خان اسفندیار.»

ثریا قاسمی برای کودکان قصه می‌گوید
ثریا قاسمی، بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون در آلبومی با محوریت سازهای ایرانی برای کودکان قصه می‌گوید. در این خبر که در صفحات مجازی نسبتاً پربازدید شده، آمده است که آهنگسازی این اثر با نام «کی بود، کی نبود» را حمیدرضا آفریده انجام داده و نویسنده آن الهام افراز است. آهنگساز تلاش کرده در اثرش شناخت سازهای ملی نقش پررنگی داشته باشد و از قابلیت بالای موسیقی ایرانی بهره بگیرد.

نرمین بیا پایین! ترسی نیست!
فاطمه رایگانی، فعال فرهنگی که در راهپیمایی یادبود نسل‌کشی سربرنیتسا شرکت کرده در توئیترش نوشته است: «در سال ۱۹۹۵، صرب‌ها بعد از تصرف شهر سربرنیتسا به‌دلیل بی‌اعتنایی سازمان ملل با محاصره مسلمانان، بزرگ‌ترین نسل کشی بعد از جنگ جهانی دوم را رقم زدند و بیش از ٨هزارنفر از مردان و پسران را در دو روز به قتل رساندند. صالحه، مادر دو پسر به نام ادین و نرمین است. ادین با نارنجک توسط نیروهای صرب در ۶ جولای در جنگ بوسنی به شهادت می‌رسد. صالحه می‌گوید وقتی ادین را در یک روز گرم تابستان دفن کردم فکر نمی‌کردم روزی سیاه‌تر از این در دنیا برای من باشد. اما شوهرم عثمانوویچ با دیگر مسلمانان بوسنی در ۱۱ جولای ۱۹۹۵ از مسیر جنگل در حال فرار از دست صرب‌ها بودند که عثمانوویچ توسط صرب‌ها اسیر می‌شود. صرب‌ها به همسرم می‌گویند اگر پسرت را صدا کنی که بیاید، هر دو نفر آزاد می‌شوید. پدر دستانش را کنار صورت می‌گذارد و فریاد می‌زند: «نرمین من اینجام! نرمین بیا پایین! ترسی نیست!» نرمین با شنیدن صدای پدر و خوشحالی و حس امنیت به سمت او می‌آید اما صرب‌ها با برهم زدن قرار، پدر و پسر را به شهادت می‌رسانند. تصویر مجسمه «نرمینا بیا» فاجعه سربرنیتسا را در اذهان ماندگار می‌کند. این مجسمه در سال ۲۰۱۵ در بیستمین سالگرد قتل‌عام سربرنیتسا در پارک شهر سارایوو نصب شد.»