علی رحیمی
کارگردان

 «باشه برای فردا» حس مشترک اکثر زنان شاغل است؛ زنانی که سال‌ها تلاش کرده‌اند، درس خوانده‌اند، دانشگاه رفته‌اند و صاحب موقعیت اجتماعی مناسبی شده‌اند. کسانی که آرزوهای بزرگی برای آینده در سر داشتند اما به ناگاه با موقعیتی مواجه می‌شوند که به گمانشان، نقطه پایانی بر آمال و آرزوهای آنهاست.
بعضی تصمیم می‌گیرند صورت مسأله را پاک کنند و بعضی نیز با این اتفاق کنار می‌آیند و آن را تبدیل به بخشی از موفقیت‌های خود می‌کنند و حس بی‌نظیر مادر شدن را از دست نمی‌دهند.
 سینما ابزاری است برای انتقال حس، فارغ از اینکه من در قامت یک فیلمساز چقدر توانایی انتقال این حس به مخاطب را داشتم، هدفم از ساخت این اثر نمایش زنان بسیار موفقی است که علاوه بر اینکه همسر و مادر خوبی برای خانواده‌شان می‌توانند باشند، نقش شهروندی بسیار فعال و تأثیرگذار در جامعه را نیز به خوبی بازی می‌کنند. تصویری که بدنه سینمای ما در سال‌های اخیر به نمایش نگذاشته است و شاید هم گاه به گاه در صدد تخریب آن برآمده است.  ما در سالیان نه چندان دور، فیلم‌های خوبی هم با محوریت زن و خانواده داشتیم و به اعتقاد من اگر فیلمی بخواهد یک خانواده ایرانی موفق را به تصویر بکشد قطعاً شخصیت اصلی آن، زن است. این زن است که ستون اصلی خانواده را شکل می‌دهد، تأثیر می‌گذارد و هویت می‌دهد. متأسفانه امروزه اسم زن صرفاً به شعاری برای رسیدن به مقاصد سیاسی تبدیل شده است و جای خالی زن واقعی بسیار زیاد در سینمای ایران حس می‌شود.