فائزه زمانی
روزنامه‌نگار

فدراسیون کبدی برای تکرار طلای بازی‌های آسیایی جاکارتا بانوان ریسک کرد، ریسکی که 100 میلیون در ماه آب می‌خورد.
بازی‌های آسیایی هانگژو از رگ گردن هم نزدیک‌تر است و همه فدراسیون‌ها در تب و تاب افتخارآفرینی در این میدان بزرگ. همین هم باعث شده تا عباس اورسجی رئیس فدراسیون کبدی، شایلا جا سرمربی هندی تیم ملی بانوان در جاکارتا را برگرداند، مربی ای که برای اولین بار ورزش بانوان ایران را در یک رشته تیمی صاحب طلا کرد، حالا تکرار این تاریخ‌سازی باعث شده تا اورسجی دست در جیب کند و قراردادی ماهانه 100 میلیون تومان با این مربی هندی امضا کند، قراردادی که در روزهای اخیر سروصدای زیادی به پا کرد.اورسجی اما برخلاف تمام انتقادات، این مبلغ را در اقیانوس بی‌کران ورزش چیزی نمی‌داند و معتقد است این رقم برای تکرار تاریخ‌سازی جاکارتا مبلغ قابل توجهی نیست: «نمی دانم چرا به این قرارداد اینقدر دامن زدند!2000 دلار برای یک مربی خارجی اصلاً چیزی نیست.این همه برای فوتبال، حتی بسکتبال و والیبال هزینه می‌کنند.همین استقلال و پرسپولیس چقدر از پول بیت المال هزینه خرج می‌کنند اما کسی ککش هم نمی‌گزد، حالا چطور شده که فقط به این 100 میلیون پیله کرده‌اند!ارزشی که برای ورزش بانوان و دخترانم قائل هستم، بیشتر از اینها است. باز هم می‌گویم که این عدد برای تکرار طلای جاکارتا رقمی نیست. ورزش بانوان بیشتر از اینها باید حمایت شود و هرکسی که این مبلغ را زیاد می‌داند و نسبت به آن انتقاد دارد، دشمن ورزش بانوان است.
قرارداد خانم شایلا جا در جاکارتا هم دقیقاً همین مقدار بود، الان هم بعد از 4 سال، قراردادش حتی یک ریال هم بیشتر نشده است. او بدون توجه به اعداد و ارقام به ایران آمد و درحالی که از کشورهایی مثل بنگلادش و کره جنوبی پیشنهادهای بهتری داشت، اما فقط و فقط برای تکرار قهرمانی با تیم ملی بانوان ما به ایران آمد.»
این قرارداد حتی صدای سرمربی تیم ملی کبدی مردان را هم درآورد تا جایی که غلامرضا مازندرانی درروزهای اخیر درواکنش به این موضوع گفته بود: «من در دو بخش کار را پیش می‌برم و با وجود اینکه هم کارهای بدنسازی تیم و هم کارهای فنی برعهده من است، اما این مبلغ را دریافت نمی‌کنم.»
مخاطب حرف های مازندرانی اما فدراسیون نبود و گلایه‌اش بیشتر از وزارت ورزش بود که چرا بین مربیان داخلی و خارجی فرق می‌گذارد.
او بی‌راه هم نمی‌گوید و بسیاری از مربیان داخلی در سال‌های اخیر، بدون دستمزد و صرفاً دلی در تیم‌های ملی خدمت کرده‌اند. نمونه‌اش مهران شاهین طبع سرمربی تیم ملی بسکتبال ایران که به عنوان تنها مربی ایرانی که بسکتبالمان را هم به جام جهانی و هم به المپیک برد، در دوره چهارساله مربیگری اش، حتی یک ریال حقوق هم دریافت نکرد یا مثلاً بهروز عطایی که روزی میانگین 150 هزارتومان دریافت می‌کند!
انتقاد غلامرضا مازندرانی کاملاً بجا است چرا که اکثر مربیان داخلی بجز کشتی و فوتبال حتی قراردادی هم با فدراسیون‌ها ندارند و این خود جای بررسی دارد اما این نباید باعث شود که قرارداد خانم شایلاجا خار چشم عده‌ای شود، عده‌ای که مدام در حال مقایسه این مبلغ با وضعیت رشته‌های دیگر هستند، در صورتی که بی‌پولی و بی‌نوایی رشته‌های دیگر ربطی به کبدی ندارد. یادمان نرود که این دخترها 4 سال پیش برای اولین بار در تاریخ ورزش تیمی بانوان، طلا را از دهان هند، مهد کبدی دنیا بیرون کشیدند، طلایی که حالا می‌تواند تکرار شود و شور و خون تازه‌ای به رگ‌های ورزش بانوان تزریق کند. پس می‌شود به این موضوع با دیدگاهی باز نگاه کرد و اتفاقاً آن را برای ورزش بانوان مبارک دانست ، شاید هزینه کردن چنین مبالغی اتفاقاً شروعی باشد برای حمایت بیشتر و آشتی با ورزش بانوان.
ورزش یکی از چاکرا‌ه‌های تزریق شادی به جامعه است و این تزریق از طریق هر رشته‌ای که انجام بگیرد، خوب است و قابل دفاع ، کبدی و والیبال و کشتی و ورزش اول هم ندارد.