از هنرستان فارغ‌التحصیل شده و سودای کار دارد. برای شروع، کسب تجربه کاری و دور شدن از محیط خانه، در یکی از شهرک‌های نزدیک محل زندگی‌اش (شهرک عباس‌آباد) به‌عنوان کارگر مونتاژ مشغول کار می‌شود. بدون بیمه و مزایا از ساعت 7 صبح تا 17 بعداز‌ظهر مشغول کار است که ساعت 16 تا 17 اضافه‌کاری محاسبه می‌شود. سر هر ماه اندک حقوقش را به صورت دستی از حسابدار کارخانه دریافت می‌کند. برایم از روزی می‌گوید که تلنگری در ذهنش خورد:دو ماه است که مشغول کار شدم. سرکارگر گفت، شما چند نفر باید به آن اتاق بروید و به من هم اشاره کرد و همراه دیگر خانم‌ها وارد اتاق شدیم. بعد از حدود یک ساعت که بیرون آمدیم، جویای علت این کار شدم. میان صحبت‌هایشان دریافتم چند ماه پیش خانم جوانی پای دستگاه کار می‌کرده و دچار آسیب و نقص‌ عضو شده و از کارفرما شکایت کرده اما چون بیمه نبوده است باید حضورش در محل را اثبات کند. به همین خاطر با بازرس بیمه و نماینده شورای حل اختلاف کارگری به کارخانه آمده تا همکارانش شهادت دهند که پای دستگاه این کارخانه دچار آسیب شده است. در زمان حضور بازرس ها،
 خانم‌هایی که بیمه نبودند را به اتاق دیگری فرستادند تا از مأمور بیمه پنهان بمانند. آنجا بود که فهمیدم به‌عنوان یک کارگر خانم، بدون بیمه کار کردن هیچ فایده‌ای ندارد و چه خطراتی هم در کمین امثال من است، پس دریافتم بدون بیمه کار نکنم.