پریسا غفاری / رسول معتمدی، وزنه بردار دسته 102 کیلوگرم را می‌توان شکارچی طلا دانست؛ او این روزها درگیر فیزیوتراپی و پشت سرگذاشتن دوران نقاهت پس از مصدومیت است. معتمدی که‌ زاده سده لنجان است، معتقد است اصفهان پایتخت وزنه‌برداری ایران است. او که رقبای سرسختی برای رسیدن به بازی‌های المپیک دارد، می‌گوید: «به هیچ‌وجه کوتاه نمی‌آیم.»

شما مسابقات قهرمانی جهان در کلمبیا را به دلیل مصدومیت از دست دادی، چقدر سخت بود؟
خیلی بهم سخت گذشت، بخصوص وقتی رقابت دسته 102 کیلوگرم را از تلویزیون دیدم. وقتی حدنصاب‌ها را مشاهده کردم افسوس خوردم که مدال طلای دیگری را از دست دادم. حتماً حکمت و خیریتی در آن بود ولی بدانید که حالا انگیزه‌ام بیشتر است.
وضعیت مصدومیت تان چطور است؟
6، 7 هفته از عمل جراحی که توسط دکتر کامرانی انجام شد، می‌گذرد و خدا را شکر روند درمانی‌ام خیلی خوب پیش رفته و تمرینات بدنسازی را شروع کردم.
از کی تمرین با وزنه را شروع می‌کنید؟
بعد از عمل دو سه بار معاینه شدم و فکر می‌کنم بعد از معاینه جدید که خواهم داشت کار با وزنه سبک را شروع می‌کنم تا به مرور به وزنه‌های سنگین برسم. اگر همه چیز خوب پیش برود خودم را به مسابقات قهرمانی آسیا در کره جنوبی می‌رسانم. تمام توانم را می‌گذارم تا دوباره مردم را شاد کنم.
شما در یک سال و نیم سه رویداد شرکت کردید و 9 مدال طلا گرفتید. چه لقبی به خودتان می‌دهید؟
لقب مرد طلا را که رسانه‌ها و مردم به من دادند، خیلی دوست دارم. در واقع خودم به القاب اهمیتی نمی‌دهم و فقط دوست دارم در هر میدانی نماینده شایسته‌ای برای کشورم بوده و برای همه رسول معتمدی باشم و دنیا بداند که مردم برایم بسیار باارزش هستند.
خیلی‌ها معتقدند جویبار خاستگاه کشتی ایران است، در وزنه‌برداری هم اصفهان و کرمانشاه ورزشکاران خوب و شناخته شده‌ای دارد...
شهر سده لنجان که من بدنیا آمدم وزنه‌برداران معروفی چون رشید شریفی، سهراب مرادی و یکتا جمالی دارد. باورتان نمی‌شود در یک شهر 20 هزار نفری، در ساعات تمرین باشگاه 40 تا 50 وزنه‌بردار شرکت می‌کنند و باید به آن لقب پایتخت وزنه‌برداری بدهند. ولی متأسفانه مدیرکل تربیت بدنی استان اصفهان اصلاً به آن اهمیت نمی‌دهد.
یعنی توجهی به الزامات و نیازهای ورزشکاران نمی‌شود؟
اصلاً! چرا اصفهان با این همه وزنه‌بردار فقط باید یک مدال المپیک داشته باشد. او هیچ وقت دغدغه ورزشکاران را ندارد. حتی باشگاه وزنه‌برداری سده لنجان را خود ما تعمیر کردیم. من به عنوان یک ملی‌پوش که مدال‌آور بوده‌ام، ماشین ندارم و باید با موتور به محل تمرین بروم. مدت‌هاست که مدیر توانمند به اصفهان نیامده و تمام باشگاه‌های این استان ضعیف شده‌اند. در سال‌های گذشته ما حتی هزینه‌های تمرین مان را خودمان داده‌ایم. البته آقای نوشیروانی قول داده مشکلات حل شود.
 از دلیل انتخاب این رشته که سختی‌های خاص خودش را دارد، صحبت می‌کنید؟
نکته جالب در مورد من این است که اصلاً در خانواده پدری و مادری‌ام ورزشکاری وجود ندارد. خیلی اتفاقی به سمت این ورزش کشیده شدم. 14 سالم بودم که پای تلویزیون نشسته و مسابقات وزنه‌برداری المپیک لندن را می‌دیدم. با خود گفتم من هم دوست دارم این وزنه‌ها را بلند کنم. بعد رفتم باشگاه ثبت‌نام کردم و بقیه ماجرا... اولین بار زیرنظر آقای ایرج معینی کار کردم. بعد مربی‌ام آقای رشید شریفی شدند که قهرمان آسیا هم هستند. همیشه در حق من خیلی بزرگواری کردند و مثل پدرم بودند.
در ویترین افتخارات شما، جای مدال المپیک خالی است. در ذهنتان چقدر رؤیای المپیک و مدال آن را می‌پرورانید؟
من برای همه رقابت‌هایی که حضور خواهم داشت تصویرسازی و خودم را روی سکو تصور می‌کنم. المپیک هم بزرگترین جایگاه برای ورزشکار است. اولویت اول کسب سهمیه خواهد بود. قول می‌دهم رسول پرقدرت‌تر برمی‌گردد.
شما برای کسب سهمیه المپیک در دسته 102 کیلوگرم رقبای سرسختی چون سهراب مرادی، رضا دهدار و امیر عزیزی داری.
آنها قهرمانان بزرگی هستند. منتها من هم می‌خواهم با توجه به توانایی‌هایم سهمیه بگیرم.این سه قهرمان از دوستان من هستند ولی من کوتاه نمی‌آیم. این تربیت خانوادگی من است که روی پای خودم بایستم. کارگری هم کرده‌ام و این روزها را براحتی به‌دست نیاوردم.
وزنه‌برداران با پولاد سرد مبارزه می‌کنند. فضای این ورزش چگونه است؟
وزنه زبان ندارد و در واقع وزنه‌برداری ورزش بی‌رحمی است.نمی شود با آن مماشات کرد و باید تنها به جنگ آن رفت.
شرایط قراردادها در لیگ وزنه‌برداری چگونه است؟
خوب نیست. البته امسال رشد داشت و با صحبت‌هایی که انوشیروانی می‌کند سال‌های دیگر تیم‌های مطرح‌تر خواهند آمد. گرانترین وزنه‌بردار 250 میلیون تومان قراردادش بوده است. این مبالغ سختی کار هم نیست و تنها کفش این رشته را 15 میلیون تومان می‌خریم. مکمل‌ها هم در طی فصل 20 تا 30 میلیون تومان هزینه دارد. درواقع خرج یک فصل است.