حامد جیرودی/«مملکت مثل ننه بابای آدم می‌مونه، باید موند و درستش کرد.» این دیالوگ معروفی از فیلم سینمایی غلامرضا تختی ساخته بهرام توکلی است که شاهرخ شهبازی در نقش اواخر عمر تختی رو به پسر جوانی که به ملاقات او در بیمارستان آمده و قصد جلای وطن دارد، می‌گوید. این سکانس از فیلم، بخش دلنشینی بود که به دل بسیاری از مخاطبان نشست و بازتاب زیادی داشت. طبعاً نویسندگان آن (سعید ملکان و بهرام توکلی) از قوه تخیل خود در نوشتن فیلمنامه بهره برده‌اند اما اگر بگوییم تختی چنین ذهنیتی داشته و به این دیالوگ معتقد بوده است، پر بیراه نگفته‌ایم. اسطوره‌ای که در دوران کوتاه 37 ساله زندگی‌اش، محبوب همه مردم ایران بود و از هر فرصتی برای نشان دادن ارادتش به ملت و مملکت استفاده می‌کرد. از کوچه و خیابان گرفته تا میدان مسابقه و سیاست. کشتی‌گیری که چه در سال‌های فعالیت حرفه‌ای‌اش روی تشک و چه پس از آن، با بدرفتاری‌ها و مشکلات زیادی مواجه شد که زندگی‌اش را مختل کرد اما ماند و خم به ابرو نیاورد. ورزشکاری که ابتکارش در جمع‌آوری کمک به مردم زلزله‌زده بوئین زهرا، هیچ‌گاه از اذهان بیرون نمی‌رود. حالا 55 سال است که آقا تختی رخ در نقاب خاک کشیده است اما هر سال 17 دی در گورستان ابن‌بابویه غوغایی به پا می‌شود. انگار نه انگار که بیش از نیم قرن است که از حادثه مرموز هتل آتلانتیک در سال 1346 می‌گذرد. غبار عبور از زمان و گذشت سال‌ها، باعث شده تا خیلی از چهره‌های سرشناس و ورزشکاران به فراموشی سپرده شوند اما این مورد درباره تختی صدق نمی‌کند که از «از دل برود، هر آنکه از دیده برفت» کشتی‌گیری که اگر بین ما بود، حالا پیشکسوتی 92 ساله بود اما آنچه که می‌بینیم و می‌شنویم این را نشان می‌دهد که غلامرضا هنوز زنده است. با همان چهره خندان که در خانی‌آباد رشد کرد و به ستاره ورزش ایران تبدیل شد تا جایی که توانست تا سال‌ها پرافتخارترین کشتی‌گیر ایران باقی بماند و بسیاری از ورزشکاران و کشتی‌گیران، او را به‌عنوان الگوی خود معرفی کنند. اسطوره‌ای که در فرهنگ عامه ایران با عنوان «جهان پهلوان» شناخته می‌شود و او را نماد جوانمردی می‌دانند. روحش شاد و یادش گرامی باد.
