در حافظه موقت ذخیره شد...
چند فیلــــم دیگر درباره سینما
«سینما پارادیزو» یک سرخوشی محض با سینماست و دقیقاً همین حس و حال فیلم، آن را به فیلمی کالت و ماندگار تبدیل کرده است. عشق خالصانه «توتو» با آن چهره معصومانه به سینما و سرک کشیدن‌هایش به تنها سالن سینمای نزدیک خانه‌شان و ماجراهایی او با اطرافیان، چیزی نیست که به این زودی از خاطر بینندگان فیلم برود.
فیلم «هشت و نیم» فدریکو فلینی یکی دیگر از فیلم‌های مشهور تاریخ سینماست که سوژه اصلی‌اش در مورد فیلمسازی است. فیلم فضای عجیبی میان وهم و واقعیت دارد و داستانی عجیب را پیش روی مخاطب قرار می‌دهد. فلینی با استفاده از تکنیک‌های سینمایی و ذکاوت و خلاقیت خودش تصاویری بدیع خلق کرده و چنان آنها را با موسیقی درآمیخته که تصاویر فیلم به این زودی از ذهن تماشاگر نمی‌رود. «آرتیست» فیلم معروف دیگری است که در سبک فیلم‌های صامت قدیمی به صورت سیاه و سفید ساخته شد و با هنرنمایی ژان دوژاردین به اثری تحسین‌برانگیز تبدیل شد. فیلم از عشق به سینما در دهه 20 میلادی حرف می‌زند و داستان یک بازیگر فیلم‌های صامت را روایت می‌کند.
«منک» و «روزی روزگاری در هالیوود» فیلم‌های دیگری هستند که در سال‌های اخیر ساخته شده‌اند و هر کدام سینما را از جنبه‌ای خاص روایت می‌کنند.
«منک» به کارگردانی دیوید فینچر، پشت صحنه فیلم «همشهری کین» را سوژه خودش قرار داده و تماشاگر را در جریان اتفاقات پیش آمده در طول ساخت این فیلم قرار می‌دهد. یکی دیگر از کارگردانان بزرگ هالیوود به نام کوئنتین تارانتینو هم، سینما را سوژه فیلم خودش قرار داد تا اثری درباره سینما بسازد. تارانتینو در «روزی روزگاری در هالیوود» وضعیت فیلمسازی در هالیوود را محور قرار داده و با نگاه مختص به خودش فیلم را روایت می‌کند.
در میان فیلم‌های ساخته شده با سوژه سینما، سینمای ایران نیز بی‌نصیب نیست و چند فیلم خوب در این زمینه دارد. شاید معروفترین فیلم با چنین سوژه‌ای «ناصرالدین شاه آکتور سینما» باشد که عشقِ ناصرالدین شاه به سینما را به تصویر می‌کشد.
این فیلم حکم نوعی خاطره‌بازی با فیلم‌های ماندگار سینمای ایران مثل «دختر لر»، «گاو» و «قیصر» را دارد و با بهره گرفتن از خلاقیت‌های روایی و بصری، فضایی کمیک و فانتزی را مقابل چشم مخاطب قرار می‌دهد. فیلم بیشتر از آنکه درباره سیاست باشد درباره سینماست و با بهره گرفتن از عنصر رؤیاپردازی تصاویری بدیع و نو خلق می‌کند. «وقتی همه خوابیم» نیز فیلم دیگری است که به صورت «فیلم در فیلم» ساخته شده و روایتی پیچیده از خیال و واقعیت را نشان می‌دهد. فیلم همچنین نگاهی انتقادی به بعضی مسائل سینما دارد و از این منظر همانقدر که در ستایش سینماست، درباره ابتذال در پشت‌صحنه و اصول بازاری سینمای ایران هم هست.
فیلم «میکس» داریوش مهرجویی نیز به تلاش و تقلای یک گروه فیلمسازی برای رساندن فیلم‌شان به جشنواره فیلم فجر می‌پردازد. «میکس» نشان می‌دهد برای ساخت یک فیلم، کارگردانش چه خون دل‌هایی می‌خورد و چگونه باید حواسش به همه چیز باشد.
«میکس» با بازی خوب خسرو شکیبایی در نقش کارگردان، خیلی خوب مشقات و دردسرهای فیلمسازی و ساختن با آدم‌های مختلف را نشان می‌دهد. این فیلم تصویری جامع از سختی‌های فیلمسازی نشان می‌دهد و خیلی به درد کسانی که عاشق سینما و فیلمسازی هستند می‌خورد.
