تولید ناخالص داخلی

تولید ناخالص داخلی (GDP) یکی از مهم‌ترین شاخص‌های اقتصادی برای سنجش میزان تولید کالا و خدمات در یک کشور است. این شاخص نشان می‌دهد که اقتصاد یک کشور در طول سال چه میزان ارزش اقتصادی ایجاد کرده است. GDP به نوعی گزارش کارنامه اقتصادی کشور به شمار می‌رود و تغییرات آن بیانگر رونق یا رکود فعالیت‌های تولیدی است. بر اساس آمارهای رسمی، تولید ناخالص داخلی ایران به قیمت ثابت در سال ۱۴۰۳ به رقم ۹۵۵0 هزار میلیارد تومان رسیده که بالاترین میزان تاریخی آن محسوب می‌شود. این دستاورد نشان‌دهنده رشد پیوسته ظرفیت تولید و گسترش فعالیت‌های اقتصادی در کشور است.

نسبت خالص مطالبات شبکه بانکی از دولت به نقدینگی کشور

 یکی از عوامل مهم رشد نقدینگی به عنوان مهم‌ترین متغیر تورم‌ساز در اقتصاد، رشد بدهی دولت به شبکی بانکی است. در واقع دولت برای جبران کسری بودجه خود از بانک مرکزی و سایر بانک‌ها استقراض می‌کند. موضوعی که در نهایت اثر خود را به صورت رشد نقدینگی و افزایش تورم نشان خواهد داد.  مطابق آمارها حجم خالص مطالبات دولت از شبکه بانکی در اسفند ماه 1403 بالغ بر 639 همت بوده که نسبت 6.3 درصد از نقدینگی را تشکیل می‌دهد . روند آماری نسبت بدهی دولت به شبکه بانکی به نقدینگی نشان می‌دهد که این نسبت در ابتدای روی کار آمدن دولت چهاردهم یعنی مرداد 1403 برابر با 8.6 درصد بوده و بنابراین در طی این دولت کاهش یافته است. به طوری که نسبت 6.3 درصدی این شاخص در اسفند 1403 کمترین مقدار از اسفند 1401 محسوب می‌شود. بنابراین می‌توان گفت دولت چهاردهم جهت کاهش استقراض از شبکه بانکی حرکت و تلاش کرده است تا نقش دولت در رشد تورم را کنترل کند.