رسول صدرعاملی

سینماگر

شعار «بخوان، ایران بخوان» در روزهای منتهی به بهمن 73 شبیه فراخوانی بود برای فکر کردن به یک مفهوم غبارگرفته؛ دعوت به تأمل دوباره به عشق به میهن، به سرزمین مادری؛ به ایران. در روزهایی که انگار خیلی حواسمان به کلمه ایران نبود، روزنامه ایران روی دکه روزنامه فروشی‌ها قرار گرفت و با این شعار مردم را ارجاع داد به وطن‌دوستی و به یک باره این گزاره گویی تلطیفی جدی در روح و روان جامعه داشت. فریدون وردی‌نژاد صاحب امتیاز روزنامه‌ای جدیدالانتشار شده بود و تیمی حرفه‌ای از روزنامه اطلاعات با سردبیری حسین الهامی دور هم جمع شده بودند تا «ایران» را بسازند. همان روزها حسین الهامی از من هم دعوت به کار کرد اما من که درگیر سینما شده بودم، نه در قالب روزنامه‌نگار بلکه به عنوان مخاطب پیگیر مطالب روزنامه ایران شدم. روزنامه‌ای که با فراز و نشیب‌های بسیار حالا به سی سالگی رسیده است و حیف است با این عمر وابسته تام دولت باشد؛ فرقی هم نمی‌کند کدام دولت و کدام جریان فکری. فارغ از اینکه چه دولتی با چه رویکردی روی کار است، روزنامه ایران باید روزنامه ایران باشد؛ یعنی روزنامه مردم. روزنامه‌ای باشد که همه مردم با خاستگاه‌های متفاوت شادی و مصیبت و رنج و مسأله خود را در آن جست‌وجو کنند. زشت و زیبا، همه ایران را ببینند و خیال‌شان راحت باشد که این روزنامه صدای خودشان است بدون هیچ وابستگی. این رویه تغییر رویکرد روزنامه با تغییر مدیران دولتی، تا حدودی می‌تواند باعث سلب اعتماد مخاطب شود در حالی که روزنامه ایران همچنان این پتانسیل را دارد که به دوران اوج‌اش؛ دورانی که روزنامه ایران، روزنامه ملی بود، بازگردد. نه تنها روزنامه‌هایمان بلکه همه رسانه‌هایمان باید ملی شود و این حس را به جامعه القاء کنند که در دایره بسته عقیده و تفکر خاصی محدود نمی‎شوند. به تعبیر دیگر، همه مردم در همه اشکال، با زیست‌ها و افکار مختلف با اندیشه‌های متفاوت دور کلمه ایران جمع شوند و به میهن فکر کنند. به آن چیزی که سال‌هاست کمبود آن به شکل جدی حس می‌شود و گو اینکه یادمان رفته سرزمینی است به نام ایران که همه ما به او بدهکاریم. آغاز روزهای خوب‌مان در گرو آن است که به همان شعار «بخوان، ایران بخوان» بازگردیم و تک تک‌مان به بدهی اصلی‌مان به ایران فکر کنیم. حواس‌مان باشد که در آینه ایران همه باید بخشی از وجود خودشان را ببینند و در روزنامه‌ای به نام ایران همه باید حضور خودشان را حس کنند با هر نوع تفکر، عقیده، نگرش و زیستی که دارند.