منصور ضابطیان

روزنامه‌نگار، کارگردان و مجری

یکی از خاطره‌انگیزترین سال‌های کاری من در عرصه روزنامه‌نگاری، سال‌هایی بود که به‌عنوان مسئول صفحه جوان با روزنامه ایران همکاری می‌کردم. در مدت‌زمان حدود سه‌سال فعالیتم در این حوزه، شاید 150 مصاحبه در صفحه جوان این روزنامه، با موضوع «دوستی آدم‌ها» در گفت‌و‌گو با چهره‌های مطرح، درباره نگاه‌شان به دوستی و دوستان و آدم‌های تأثیرگذار در زندگی‌شان، انجام ‌دادم که این گفت‌و‌گوها یک پرسش پایانی داشت؛ از مصاحبه‌شونده پرسیده می‌شد از نگاه تو تفاوت تمساح با سوسمار چیست و تو اگر سوسمار بودی چه کسی را می‌خوردی؟ در ادامه پاسخ‌های مختلف و گاه متضادی گرفته می‌شد که مبتنی بر نگاه روانشناختی بود یا می‌شد به تحلیل روانشناسی آنها دست زد. مجموعه این پاسخ‌ها نیز پس از جمع‌آوری و تنظیم تبدیل به کتابی با عنوان «اگر یک سوسمار بودیم» شد. کتابی که حاصل روزهای خوب و پرخاطره من از آن دوران در روزنامه ایران بود و مثل یک میراث فرهنگی و شغلی برایم خواهد ماند.
موقعیت و جایگاه روزنامه ایران به لحاظ ساختاری به‌گونه‌ای است که برآیند و نماینده‌ای از دولت‌های حاکم است که اگر این دولت‌ها بر فضای باز فرهنگی، گوشه‌نگاهی داشته باشند، طبیعتاً روزنامه از شرایط بهتری برخوردار بوده و بالطبع روزنامه بهتری منتشر خواهد شد وگرنه تبدیل به یک روزنامه پروپاگاندای رنگی خواهد شد که تفاوت آن با روزنامه‌های مشابه، همان تفاوت رنگ‌ها خواهد بود. خوشحالم که در روزگار گشایش‌های فرهنگی کشور در روزنامه ایران کار می‌کردم و بیشتر خوشحالم که به‌واسطه شرایط فرهنگی بازتری که در کشور به‌وجود آمده، یا دست‌کم امیدوارم که به‌وجود آمده باشد، روزنامه ایران می‌تواند نفسی تازه کند و گردشگاهی باشد برای کسانی که علاقه‌مند به مطالب و موضوعات فرهنگی هستند. شاید الان فرصت مناسبی باشد که روزنامه ایران را به روزهای خاطره‌سازش برگرداند.