تهدید صهیونیسم برای سرزمین فلسطین، از حدود 1839 میلادی به بعد، شکل علنی به خود گرفت. در آن سال، «عبدالحمید» فرمانروای حکومت عثمانی پذیرفت که یک رهبر منتخب برای جامعه خاخام‌های یهود، به‌طور رسمی انتخاب شود. به دنبال آن بود که تعدادی از یهودیان جایگاه حاکمیتی پیدا کردند. در سال 1855 میلادی، یک یهودی به نام «سر موس مونته‌فیوری» از یک خانواده قدیمی ایتالیایی به فلسطین آمد و ملکی نزدیک بندر یافا خرید. شاید بتوان این اقدام را اولین گام در استعمار فلسطین و اشغال سرزمین قدس دانست. دیری نگذشت که در سال 1861 میلادی، «انجمن اسرائیلی لندن برای مهاجرت به سرزمین مقدس» پا گرفت. از این زمان به بعد، سرعت تحولات و اقداماتی از جنس اشغال و تهدید سرزمینی مردمان فلسطینی به دست یهودیان صهیونیست زیاد شد. این رویدادها را «خالد سلیمان» در فصل اول کتاب خود با نام «فلسطین و شعر معاصر عرب» مورد بررسی قرار داده است. در ادامه، با تلاش‌های «علی فوده»، «تمیم برغوثی» آشنا می‌شویم که حرکت خود در مسیر مبارزه را از این نقطه آغاز کردند و نام‌شان به عنوان یک مجاهد در یاد و خاطر همگان جاودان شده است.
