سیده کوثر هاشمی‌زاده
روزنامه‌نگار و طنزپرداز

«ناتو» یک رئالیتی‌شو با سناریوی نقش منفی است که فصل اول آن در ۴ اردیبهشت ۱۴۰۲ در پلتفرم فیلم‌نت درحالی که چندین رئالیتی‌شوی نقش منفی دیگر شبکه نمایش خانگی را قرق کرده بودند و بازارشان بسیار داغ بود، شروع به پخش کرد. ناتو را می‌توان به نوعی الهام گرفته از رئالیتی‌شوهای «شب‌های مافیا» و «پدرخوانده» دانست؛ با این تفاوت که این رئالیتی‌شو نسبت به آن‌ها جنبه طنز و سرگرمی بیشتری دارد و هیجان و رقابت در آن کمتر دیده می‌شود. رقابتی که در کنار جذابیت آن، گاه منجر به عصبانیت بیش از حد بازیکنان و خارج شدن آن‌ها از چارچوب‌های اخلاقی می‌شود.
به گفته مهدی صفی‌یاری، کارگردان این برنامه، ایده «ناتو» از رئالیتی‌شویی خارجی به نام «هاستلر» گرفته شده است. وجه تمایز «ناتو» با آن برنامه این است که سبک «هاستلر» جدی و سبک «ناتو» کمدی است. تمایز دیگر آن این است که برخلاف «هاستلر» شرکت‌کنندگان «ناتو» از سلبریتی‌ها، هنرمندان و افراد مطرح هستند. این وجهی است که در همه رئالیتی‌شوها و تاک‌شوهای ایرانی دیده می‌شود و نشان از روحیه و فرهنگ سلبریتی‌محور مردم ما دارد.
در این برنامه چند بازیکن حضور دارند که از آن‌ها سوالاتی سخت و بعضا خنده‌دار پرسیده می‌شود و آن‌ها باید با هم به سوالات پاسخ دهند. یکی از آن‌ها ناتو است و جواب سوالات را می‌داند و باید طوری دیگران را راهنمایی کند که کسی نداند او ناتو است.
از جمله ایراداتی که به این نوع رئالیتی‌شوها وارد می‌شود، ترویج فرهنگ دروغ‌گویی و پنهان‌کاری است که در این برنامه، به صورتی کم‌رنگ‌تر دیده می‌شود. چرا که رقابت و اتهام زدن در این برنامه کمتر است و جو غالب آن شوخی کردن بازیکن‌ها با یکدیگر و ایجاد فضایی شاد و طنزآمیز است. شوخی هایی که در قسمت‌هایی خاص، تبدیل به شوخی‌هایی زننده شده تا مُهر دیگری باشد بر عدم نظارت صحیح بر محتوای شبکه نمایش خانگی.
در مقایسه «ناتو» با دیگر رئالیتی‌شوها، جنبه همه‌گیری این مسابقه نسبت به «پدرخوانده» و «شب‌های مافیا» در میان مردم کمتر است. بازار داغ ایونت‌های مافیایی در کافه‌ها و دورهمی های خانوادگی و در حاشیه ماندن «ناتو» می‌تواند نشان از این باشد که این برنامه نتوانسته مانند رقبای خود در میان مردم محبوبیت کسب کند. از جنبه‌ای می‌توان این فراگیری بین مردم را نشانه‌ موفقیت یک برنامه دانست اما جنبه اعتیادآور این مسابقه‌ها می‌تواند آسیب‌های بسیاری را به این افراد و حتی خانواده‌هایشان وارد کند.
از جمله حاشیه‌هایی که این برنامه داشته، حضور شقایق دهقان به عنوان شرکت‌‌کننده، در چند قسمت از فصل اول این برنامه بوده که پس از پخش یک قسمت، به دلیل ممنوع‌التصویر شدن وی در همان روزها، جلوی پخش دیگر قسمت‌هایی که او در آن حضور داشت گرفته شد. اما نام او در لیست شرکت‌کننده‌های فصل دوم نیز دیده می‌شود.
هر قسمت از فصل اول «ناتو» حدود ۵۰ تا ۸۰ دقیقه بود که برای پیدا کردن ناتو زمان مناسبی به نظر می‌آمد. فصل دوم نیز با همان سناریوی سابق شروع شده و مدت زمان قسمت‌های آن نیز افزایش پیدا کرده است. امید است که این افزایش زمان، با جذابیت برنامه رابطه‌ای مستقیم داشته باشد. چیزی که در قسمت اول از فصل دوم «ناتو» مشاهده نشده است.
به هر حال ناتو را می‌توان یک برنامه در سطح متوسط دانست که با رفع کاستی‌ها و ایراداتی که به آن وارد است می‌توان نمره قابل‌ قبولی را به آن اختصاص داد.