فرزانه صنیعی
طنزپرداز

اگر از مردم بپرسید به نظرتان بزرگ‌ترین کرمی که ایتالیا در طول تاریخ جهان ریخته چیست، نهایت چیزی که به فکرشان می‌رسد متلک ماتراتزی به زیدان در فینال جام جهانی ۲۰۰۶ است. در واقع سخت است بپذیریم کشوری که خاستگاه بزرگانی چون پپ گواردیولا، پاستا آلفردو و حمید معصومی‌نژاد بوده است اهل کرم ریختن باشد. ولی واقعیت چیز دیگری است.
اوایل قرن بیستم بود که ایتالیایی‌ها احساس کردند نیاز به زمین کشاورزی دارند و در نواحی طرابلس و سیری‌نایکا در شمال آفریقا، زمین زیاد پیدا می‌شود. پس رفتند و آن مناطق را از امپراطوری عثمانی گرفتند و اسمش را هم گذاشتند لیبی ایتالیا. حالا یک عالمه زمین بی‌صاحب دم دستشان بود که می‌توانستند حالش را ببرند. البته ما قضیه را خلاصه کردیم. مفصل‌ترش اینطوری است که یک عالمه زمین صاحب‌دار دم دستشان بود که می‌توانستند آن را بی‌صاحب کنند و بعد حالش را ببرند.
امروزه همه می‌دانند که حمله یک کشور غربی نه تنها چیز بدی نیست بلکه می‌توان از میان لشکر دشمن خواستگار خوب پیدا کرد و نگران چیزی هم نبود چون آنها با مردم کاری ندارند و مشکلشان با حکومت است. اما آن زمان بیشتر ساکنان لیبی قبایل بدوی بودند و توییتر هم هنوز اختراع نشده بود، به همین دلیل مردم اطلاع نداشتند که حمله یک کشور غربی چقدر می‌تواند برکات داشته باشد. لذا شروع به مقاومت کردند و ایتالیا هم ناراحت شد که حق هم داشت. فکر کن چندهزار کیلومتر راه بکوبی و بیایی این سر دنیا آن وقت در برابرت مقاومت هم بکنند. واقعا که.
ایتالیا هم برای شکستن این مقاومت راه‌های مسالمت‌آمیزی مثل آتش زدن محله‌ها و مثله کردن افراد و احوالپرسی بیش از حد صمیمانه با نوامیس مردم لیبی را در پیش گرفت. یک ژنرال ایتالیایی برای مبارزه با مقاومت لیبی چیزی به اسم دادگاه پرنده اختراع کرده بود، اینطوری که مظنون را با هواپیما شناسایی می‌کردند، با هواپیما سر وقتش می‌رفتند، او را سوار هواپیما می‌کردند و به دادگاه می‌بردند . اگر آدم وجدان داشته باشد، فقط پول بلیط هواپیما را که حساب کند، می‌فهمد ایتالیایی‌ها چقدر برای مردم لیبی خرج می‌کرده‌اند. اصلا شما بگو بلیط اکونومی بدون پذیرایی.
البته با ورود ایتالیایی‌ها، کشور لیبی پیشرفت‌های چشمگیری هم کرد و در زمینه‌های مختلف، اولین کشور جهان شد، مثلا اولین کشوری که به طرز موفقیت‌آمیزی مورد حمله‌ی هوایی قرار گرفت.  ایتالیایی‌ها به عقاید مذهبی مردم لیبی هم خیلی علاقه‌ نشان می‌دادند. تا جایی که یکی از ژنرال‌های ایتالیایی داده بود نام پیامبر اسلام را در قصرش کنده‌کاری کنند، البته روی سنگفرش کف آن. احتمالا هدفش این بوده که در راستای احترام به سایر عقاید هر روز از روی آن بپرد، اما متاسفانه معمار قصر کنده‌کاری مربوطه را روی سطح وسیعی انجام داده بود که پریدن از روی آن عملاً امکان نداشت.
شاید دلتان بخواهد بدانید موضع پاپ در برابر کارهای ایتالیایی‌ها چه بود. از آنجا که پاپ‌ها هر هفتصد سال یک بار موضع می‌گیرند باید بررسی شود که درگیری ایتالیا و لیبی به لحاظ تاریخی با زمان موضع‌گیری پاپ مصادف بوده است یا نه. کشورهایی که دوست دارند پاپ درباره‌شان موضع بگیرد باید دقت کنند پاپ کی موضعش می‌گیرد، و همان زمان درگیر شوند. چون آن سال‌ها جنگ جهانی هم در پیش بود احتمالا پاپ موضعش را نگه داشته بود تا آنجا خرج کند. البته باز هم نمی‌دانیم کرد یا نه. به هر حال یک جمله‌ی "برادرانم لطفا جنگ نکنید" آن قدرها دعوا ندارد و می‌توان مطمئن بود که این جمله طی قرن بعدی حتما یک جایی از پاپ صادر شده است.