محمدعلی یزدانیار
دبیر  گروه کتاب
  Mohammadaliyazdanyar@gmail.com

آنهایی که مرا می‌شناسند می‌دانند که از بزرگترین دغدغه‌های شخصی من، ریشه‌کن شدن شهروند درجه اول و دوم در سطح جهان است. برای من همیشه مهم بوده که هیچ‌کس، هیچ‌زمانی به خودش اجازه ندهد که رنج و درد مردم آفریقا، هند، اندونزی، افغانستان، امریکای جنوبی و هر نقطه‌ای از جهان که درگیر استعمار و نسل‌کشی بوده را از یاد برده یا آن را زیر سؤال ببرد. در این مورد هم بسیار محکم روی اصول شخصی خودم ایستاده‌ام. این اعتقاد برای من چیزی است فراتر از اعتقادات شخصی، تمایلات سیاسی یا رهنمون‌های مذهبی، اینها همه درست و صحیح‌اند اما قیام مظلوم برای من قبل از هر چیزی، عملی است انسانی. این، کاری است که من در هر انسان تحت ظلمی در هر نقطه‌ای از جهان تحسین و از آن حمایت می‌کنم.
این روزها که مدتی از عملیات «طوفان‌الاقصی» گذشته است و با دیدن برخی واکنش‌ها در سراسر جهان به این عملیات و اتفاقات بعد از آن، بسیار از نوع بشر ناامید شده‌ام. باورم نمی‌شود کسی که تمام این 6 ماه اخیر در برابر پیش‌روی غیرقانونی و شهرک‌سازی غیرقانونی صهیونیست‌ها و مرگ بیش از 400 فلسطینی که 67 کودک هم در میانشان بوده سکوت کرده باشد و ناگهان دهان باز کند که «ما مرگ تمام غیرنظامیان بی‌گناه را محکوم می‌کنیم» و این سخن را هم رو به سوی طرف فلسطینی بگویند! این بشر، اگر واقعاً بشر باشد، بسیار ناامیدکننده است، بسیار تأسف‌آور است و رک و راست باعث شرم من است که من و او هر دو از یک نوعیم!
باعث تأسف است که تمام این پیشرفت‌های بشری ما را به جایی رسانده که معتقدیم زور فلانی زیادتر است، پس حق دارد، اینها که ضعیف هستند نباید چنین حرکتی می‌کردند! اگر این حرف‌ها از سر غرض‌ورزی سیاسی باشد، که هیچ! اما اگر کسانی هستند که صادقانه احساس می‌کنند صلح به هر قیمتی - حتی با یک رژیم وحشی آپارتاید و به قیمت محو خانه و وطن افراد از روی زمین - بهتر از جنگ است، پس وای به حال انسان!