محمدعلی یزدانیار
دبیر  گروه کتاب
  Mohammadaliyazdanyar@gmail.com
اول. دوست عزیز و بزرگوارمان جناب آقای فوسه نوبل را به خانه بردند. لازم می‌دانم از همین تریبون اشاره کنم که به نظر من - که باید نظری جدی و فصل‌الخطاب تلقی شود! - جایزه نوبل باید به نویسنده برسد یا شاعر. دیگر ناداستان نویس و نمایشنامه‌نویس و خواننده و اینها که نشدند برنده نوبل ادبی آقاجان!
البته، فارغ از شوخی و سلایق شخصی، برندگان نوبل ادبی را دنبال کنید، رویکرد دو دهه اخیر نوبل در ادبیات پنجره‌های جدیدی در گوشه و کنار جهان ادبیات را به روی شما می‌گشاید.
دوم. سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز که روز بزرگداشت حافظ را به چشم ببیند! بله! بیستم مهرماه روز بزرگداشت حضرت حافظ، این بزرگترین شاعر زبان شیرین پارسی است و در این روز برنامه‌های زیادی در سراسر کشور برای استاد تدارک دیده شده است. حافظ اساساً نمونه‌ای است غریب از نفوذ ادبیات در بین آحاد مردم. از ما کتابخوان‌تر در دنیا زیاد هستند و این حقیقتی است که نمی‌توان کتمان کرد، حتی پیوند مردم مثلاً روسیه با نویسندگان و شعرای بزرگشان به احتمال زیاد پیوندی است محکم‌تر از آنچه ما با حافظ داریم، اما حافظ همانی است که می‌گویند در خانه هر ایرانی کنار قرآن یکی از کتاب او هم قرار دارد و از این هم جالب‌تر، شما کجای دنیا دیده‌اید به کتاب مشاهیرشان مراجعه کنند که تقدیر و آینده مردم را بفهمند؟ این «فال حافظ» که ما می‌گیریم عمیق‌ترین نفوذ یک ادیب در متن زندگی مردم خودش است و تا جایی که من در جریانم هیچ مشابهی هم ندارد!
سوم و نهایتاً در این شماره نگاهی انداخته‌ایم به کتاب «صلحی که همه صلح‌ها را بر باد داد» و شاید بگید مگر اصلاً چنین چیزی ممکن است؟ بله که ممکن است، مگر اول هفته را یادتان رفته؟