محتبی اردشیری
منتقد سینما

اتفاق خوب این روزهای شبکه نمایش خانگی، پخش فصل دوم سریال «وحشی» است. سریالی که در فصل اول خود به مدد ابتکارات متعدد فرامضمونی، توانست خیلی زود با مخاطبان انبوهی ارتباط گرفته و با کسب جوایزی بین‌المللی، اتفاق ویژه و درستی را در حوزه سریال‌سازی در استانداردهای بین‌المللی رقم بزند.
با توجه به سابقه‌ نه‌چندان خوبی که در مسیر دنباله‌سازی در ایران وجود دارد، بیم آن می‌رفت که «وحشی» نیز به سرنوشت نافرجام دنباله‌های دیگر دچار شود اما امروز که 2 قسمت از فصل دوم منتشر شده، با قطعیت می‌توان ادعا کرد که اتفاق‌های خوبی برای این سریال در انتظار است.
آن میزان مقبولیت، اعتبار و شهرتی که «وحشی» در فصل اول خود به دست آورد، می‌توانست با یک فضاسازی موهوم و تخیلی در فصل دوم از دست برود. اما برگ برنده «وحشی» که تعلیق‌های هوشمندانه از مضامین رئالیستی است، در فصل دوم نیز به کار گرفته شد تا مخاطب، فصل دوم این سریال را پس نزند.
این اهرم در شرایطی به کار گرفته شد که سریال در ابتدای فصل دوم خود مانند فصل اول با یک تکانه شدید شروع نمی‌کند و همین شیب ملایم داستان‌گویی سبب می‌شود تا با ایجاد علامت‌سؤال‌های درست و بهینه، مخاطب، با دقت، وسواس و کنجکاوی بالایی در انتظار قسمت‌های بعدی سریال باشد.
این فاکتور برای سریالی که بار اصلی روایت بر شانه‌های یک کاراکتر سوار است و زرق‌وبرق چندانی در سکانس‌ها به چشم نمی‌خورد، قدرت بالای درام در داستان‌پردازی را به رخ می‌کشد. همین امروز اگر به سریال‌های متعددی که در پلتفرم‌ها و حتی تلویزیون در حال پخش است، نگاهی بیندازیم متوجه می‌شویم که تقریباً تمامی این سریال‌ها از عناصری چون بازیگران چهره بسیار، داستان‌های فانتزی و اغراق‌شده، تمرکز روی یک سبک زندگی پرچالش، شعارگویی و... بهره می‌برند و جالب آنکه با وجود استمداد از این عناصر، باز نمی‌توانند ماندگاری چندانی داشته باشند حال آنکه «وحشی» بدون بهره‌گیری از این عناصر، موفق شده در پناه یک فضاسازی مهندسی‌شده و هوشمندانه، به مخاطبان انبوه دست یابد.
در این فضاسازی، مهندسی درستی روی تعلیق‌آفرینی‌های متعدد صورت گرفته است. تقریباً در هر قسمت، مخاطب از زاویه‌ای که گمان نمی‌برد، غافلگیر شده و کنجکاوی او برای دنبال کردن قصه بیشتر می‌شود. عمق این تعلیق‌ها به اندازه‌ای است که مخاطب به درک درستی از شرایط قصه می‌رسد و پروسه همذات‌پنداری، به‌عنوان یکی از سیاست‌های پنهان سریال، تدریجاً در ضمیر مخاطب شکل می‌گیرد.
سویه‌بخشی به روایت‌ها در این فضاسازی، هنر بزرگی است که هومن سیدی به‌عنوان نویسنده، به‌خوبی توانسته آن را طراحی کرده و در شکل اجرا نیز به درستی مدیریت کند. این همسویی هوشمندانه در کنار بازی چشمگیر جواد عزتی که بار تکنیکی و احساسی بالایی دارد و قطعاً بهترین نقش‌آفرینی کارنامه او تا به امروز است، سه‌گانه ماندگاری «وحشی» را تکمیل کرده است و مخاطب را در پایان هر قسمت، تشنه نگه‌می‌دارد.
اصرار بر تداوم این روند سبب شده تا «وحشی» در شروع فصل دوم که بزنگاه بسیارمهمی برای موفقیت یا عدم‌موفقیت یک دنباله است، به خوبی ظاهر شده و با طرح سؤال‌هایی جدید در یک اتمسفر آشنا، مخاطب را به دنبال کردن ترغیب کند. روندی که در ادامه با شاخ‌وبرگ پیدا کردن هسته مرکزی روایت می‌تواند جذابیت‌های بیشتری خلق کرده و رکوردهای دیگری را به نفع سریال جابه‌جا کند. طراحی‌های درستی که برای 4 فصل این سریال و پروسه داستان‌گویی آن در نظر گرفته شده، خود گواه دیگری بر خلق جذابیت و انطباق با استانداردهای جهانی این حوزه است.
مجموع تمام این پتانسیل‌ها سبب می‌شود تا «وحشی» را موفق‌ترین و پرمخاطب‌ترین سریال این روزهای ایران بدانیم. سریالی که محبوبیت آن تنها محدود به زمان پخش نیست و این اتفاق در خشکسالی این سال‌های سریال‌های ایرانی، به خوبی به چشم آمده و لمس می‌شود.