دهه ۷۰ شمسی برای بازار خودروی ایران، دهه تنوع و هیجان بود؛ خیابانها میزبان ترکیبی از خودروهای داخلی و خارجی بودند. از پیکان و پژو ۴۰۵ تازهنفس گرفته تا رنوهای فرانسوی، سدانهای ژاپنی مانند گالانت، هوندا آکورد و تویوتا کرونا و البته مرسدسبنز و بامو که نشانی از لوکس بودن آن دوران داشتند. درست در همین فضای شلوغ و رقابتی بود که یک نام تازه از کرهجنوبی وارد بازار شد؛ دوو سیلو، سدانی خوشچهره که آرام و بیادعا، اما حساب شده اعلام حضور کرد. سیلو ادامه مسیری بود که دوو از اواسط دهه ۸۰ میلادی با لمانز آغاز کرده بود. اولین سریهای آن به صورت وارداتی وارد بازار ایران شدند؛ خودروهایی با پیشرانه ۱.۵ لیتری کاربراتوری که از میانه دهه ۹۰ میلادی به نسخههای انژکتوری مجهز شدند. حتی تعداد محدودی از سیلو با گیربکس اتوماتیک نیز به بازار آمد که در آن سالها گزینهای خاص به شمار میرفت. این سدان دیفرانسیل جلو با موتور چهار سیلندر ۱.۵ لیتری، توان تولید ۷۵ اسب بخار قدرت و ۱۲۴ نیوتنمتر گشتاور را داشت. شتاب صفر تا صد ۱۲.۵ ثانیهای، مصرف ترکیبی ۶.۳ لیتر و فرمانپذیری دقیق، سیلو را به خودرویی متعادل تبدیل کرده بود؛ خودرویی که در سیستم تعلیق و پایداری، چیزی از رقبای ژاپنی آن دوران کم نداشت اما سرنوشت سیلو در سالهای بعد تغییر کرد. با خروج دوو از بازار ایران و توقف تولید، این خودرو به تدریج از جریان اصلی بازار فاصله گرفت. امروز سیلو بیشتر در دست علاقهمندان و مالکان قدیمی دیده میشود؛ خودرویی که نگهداری آن به دلیل کمبود قطعات اصلی، به چالشی جدی تبدیل شده است. با این حال، سیلو هنوز هم برای بسیاری نماد دورانی است که بازار خودروی ایران، انتخابهای متنوعتری پیش روی خریداران میگذاشت و خیابانها روایتهای متفاوتتری برای گفتن داشتند.
