1. «سرنوشت بشر»؛ انسان در مرز آتش:
 این رمان بیانیه وجودی مالروست. او از شانگهای انقلابی، صحنه‌ای از تراژدی مدرن می‌سازد؛ جایی كه خیابان‌ها و انفجارها آینه درون انسان‌اند. هر یك از شخصیت‌­های رمان وجهی از تجربه انسان در انقلاب را نمایندگی می‌كنند: ایمان، تردید، و دلهره شكست. مالرو همانند داستایفسكی، كنش سیاسی را با جست‌وجوی معنوی درهم می‌آمیزد. در پایان، همه‌چیز فرو می‌پاشد، اما فروپاشی خود شكوهی دارد: انسان هنوز می‌تواند شرافتش را نگاه دارد. «سرنوشت بشر» ستایش كرامت در دل شكست است.

2. «امید»؛ اسطوره‌ مقاومت: 
چهار سال بعد، مالرو با «امید» جهان خود را گسترش داد. در اسپانیا، خلبان‌ها، دهقان‌ها و روشنفكرها گرد می‌آیند تا در برابر فاشیسم بایستند. قهرمان­های رمان می‌دانند كه شاید فردا بمیرند، اما همین آگاهی آنها را از ابتذال می‌رهاند. شكست انقلابیون اجتناب‌ناپذیر است، اما از دل آن، امیدی تازه‌زاده می‌شود: امید به تداوم كنش انسانی، نه به وعده‌ آینده‌ای روشن. امید در جهان مالرو، شعله‌ای در باد است كه با وجود خاموشی حتمی، می‌سوزد چون باید بسوزد.

3. «ضدّخاطرات»؛ گفت‌وگو با مرگ و زمان: 
در این اثر، مالرو پس از عبور از سال‌های سیاست و نبرد، به درون بازمی‌گردد. كتاب، نه خاطره‌نویسی كلاسیك بلكه مراقبه‌ای فلسفی درباره حافظه، مرگ و اسطوره است. او از دیدارهایش با دوگل، مائو و نهرو سخن می‌گوید، اما در پس این نام‌ها پرسشی واحد نهفته است: انسان در برابر زمان چه می‌كند؟ در نظر او، مرگ دیگر دشمن نیست، بلكه افقی است كه زندگی را از ابتذال می‌رهاند.